เจิ้งเหอ (Zheng He) แม่ทัพเรือผู้ยิ่งใหญ่ของจีน (ตอนจบ)

การเดินทางของเจิ้งเหอ:

เจิ้งเหอออกเดินทางท่องสมุทรรวม 7 ครั้ง ระหว่างปี (1405-1433) โดยอาจแบ่งช่วงการเดินทางของเจิ้งเหอออกเป็นสองส่วน โดยให้การเดินทางสามครั้งแรกของเจิ้งเหอ เป็นระยะแรก และสี่ครั้งหลังเป็นระยะหลัง ระยะแรก ได้แก่ การเดินทางครั้งแรก(ปี 1405 – 1407) ครั้งที่สอง(ปี 1407 – 1409) และครั้งที่สาม (ปี 1409 – 1411)

เส้นทางการเดินเรือของเจิ้งเหอ ครั้งที่ 1 - 3 ได้แก่ เมืองหนันจิง - เมืองจัมปา (เวียดนาม) - สยาม - มะละกา (มาเลเซีย) - บอร์เนียว - ชวา - เกาะสุมาตรา (อินโดนีเซีย) - ลังกา(ศรีลังกา) สู่ปลายทางที่ เมืองโคชิน - คีลอนและคาลิคัท(เมืองท่าชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย) เป็นต้น

ระยะหลัง ได้แก่ การเดินทางครั้งที่สี่ (ปี 1412 – 1413) ห้า (ปี 1416 – 1419) หก (ปี 1421 -1425) และเจ็ด (ปี 1430 -1433) ได้มีการขยายขอบเขตการเดินทางออกไปถึงอ่าวเปอร์เซีย ทะเลแดง และชายฝั่งทะเลตะวันออกของทวีปแอฟริกา โดยมีเป้าหมายสำคัญนอกจากสร้างสันถวไมตรีทางการทูต ก็คือการแลกเปลี่ยนสินค้า การเดินทางครั้งที่สี่ ถือเป็นการเดินทางครั้งสำคัญของเจิ้งเหอ เพราะนอกจากจะบุกเบิกเส้นทางการค้าใหม่ ขยายขอบเขตการเดินทางสู่คาบสมุทรอาระเบียและเมืองท่าชายฝั่งตะวันออกของทวีปแอฟริกาได้เป็นผลสำเร็จแล้ว เจิ้งเหอยังนำคณะทูตจากดินแดนอันไกลโพ้นจากหลายประเทศ ติดตามกลับมาเพื่อเยี่ยมเยือนจีนเป็นครั้งแรกอีกด้วย และหนึ่งใน “ของขวัญ” ที่พวกเขานำมาถวายให้กับจักรพรรดิจีน ก็คือ ยีราฟ ซึ่งถือเป็นสัตว์มงคลในเทพตำนานของจีน ดังนั้นจึงมี ‘ผลตอบรับ’จากราชสำนักในเวลานั้นไม่น้อย

ปี 1425 จักรพรรดิหมิงเฉิงจู่สิ้น จักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ ทรงพระนามว่า หมิงเหยินจง ราชสำนักมีความเห็นแตกแยกเป็นสองฝ่าย คือฝ่ายขันทีให้การสนับสนุนการเดินทางของเจิ้งเหอ ขณะที่ฝ่ายขุนนางฝ่ายอนุรักษ์นิยม นำโดยเซี่ยหยวนจี๋ เห็นว่าการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้าจากต่างประเทศ เป็นสิ่งฟุ่มเฟือยและไร้ประโยชน์ จักรพรรดิองค์ใหม่ให้การสนับสนุนฝ่ายเซี่ยหยวนจี๋ จึงสั่งระงับการเดินทางของขบวนเรือ รวมทั้งการเตรียมการทั้งหมด ขณะที่เจิ้งเหอได้รับมอบหมายให้ดูแลรักษาเมืองหนันจิง แต่หมิงเหยินจงครองราชย์ได้ไม่ถึงปี ก็ล้มป่วยสิ้นพระชนม์ลง องค์ชายจูจานจี ได้สืบราชบัลลังก์ต่อมาเป็นหมิงเซวียนจงภายหลัง เนื่องจากบรรณาการจากประเทศต่างๆลดน้อยลงไปมาก ประกอบกับเซี่ยหยวนจี๋ฝ่ายค้านคนสำคัญ ล้มป่วยเสียชีวิตลง หมิงเซวียนจงจึงทรงอนุญาตให้เจิ้งเหอและหวังจิ่งหง ออกนำขบวนเรือเดินทางไกลอีกครั้ง

ในปี 1430 ซึ่งเป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายของเจิ้งเหอและกองเรืออันยิ่งใหญ่ ก่อนการเดินทางครั้งสุดท้ายนี้ ขบวนเรือของเจิ้งเหอได้แวะพักที่เมืองฝูเจี้ยน และได้จารึกเรื่องราวการเดินทางก่อนเอาไว้ และได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของหลักฐานชิ้นสำคัญในการเดินทางของเจิ้งเหอที่หลงเหลืออยู่จนถึงปัจจุบัน

เส้นทางการเดินเรือของเจิ้งเหอ ครั้งที่ 4 -7 ได้แก่ เมืองหนันจิง – ฝูเจี้ยน - เมืองจัมปา - สยาม - มะละกา - บอร์เนียว - ชวา - เกาะสุมาตรา - หมู่เกาะมัลดีฟส์ เข้าสู่คาบสมุทรอาระเบีย สู่เมืองท่าฮอร์มุซ - เอเดน (เยเมน) เข้าสู่ทะเลแดง ไปยังนครมักกะห์และมาดีนะห์ เพื่อประกอบพิธีฮัจย์ เลียบเมืองชายฝั่งตะวันออกของทวีปแอฟริกา ได้แก่ มากาดิซู บราวา มาลินดี(เคนยา) หมู่เกาะลามู หมู่เกาะมาดากัสการ์ เป็นต้น

ช่วงชีวิตสุดท้ายของเจิ้งเหอ:

บนเชิงเขาหนิวโซ่วซานนอกเมืองหนันจิง มีสุสานของเจิ้งเหอ ที่ทายาทรุ่นต่อมาเฝ้าดูแลรักษา โดยครอบครัวของเจิ้งเหอเชื่อว่า เจิ้งเหอเสียชีวิตระหว่างการเดินทางที่เมืองคาลิคัทในอินเดีย สิริรวมอายุ 62 ปี ขณะที่ ในบันทึกประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการ ระบุว่า เจิ้งเหอได้กลับมาพร้อมขบวนเรือ และเสียชีวิตที่หนันจิงในอีกสองปีต่อมา

ปี 1983 ในวาระครบรอบ 580 ปี แห่งการเดินทางท่องทะเลของเจิ้งเหอ รัฐบาลจีนได้ทำการบูรณะสุสานขึ้นมาใหม่แต่คงไว้ซึ่งรูปแบบเดิมเอาไว้ ตามศิลปะของมุสลิม และได้มีการจารึกเรื่องราวการเดินทางทั้ง 7 ครั้งตามแผ่นหินที่วางซ้อนกัน 7 ชั้นบนหลุมฝังสพ และมีแผนที่ ส่วนบนยอดสุดจารึกคำภาษาอาหรับว่า "Allah Akbar"

เจิ้งเหอ (zheng-He) แม่ทัพเรือผู้ยิ่งใหญ่ของจีน (2)

ขบวนกองเรือของเจิ้งเหอ

“ในยุคสมัยที่ยังไม่มีเทคโนโลยีโทรคมนาคมและเครื่องไม้เครื่องมือเช่นในยุคปัจจุบัน บนท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ด้วยจำนวนคนและกองเรือขนาดมโหฬารนี้ พวกเขาสามารถฟันฝ่าคลื่นลมพายุกลับมาโดยปลอดภัยทุกครั้งได้อย่างไร ? คำตอบอยู่ที่ภูมิปัญญาในการจัดระเบียบการติดต่อสื่อสารระหว่างเรือแต่ละลำ”

ขบวนกองเรือที่มีเจิ้งเหอเป็นผู้บัญชาการสูงสุดนี้ จัดรูปแบบตามกองเรือรบ มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร ในสมัยนั้น กล่าวได้ว่า เป็นการแสดงแสนยานุภาพทางทะเลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในภูมิภาคหรือของโลกทีเดียว กล่าวคือ ทั้งขบวนเรือ (อาทิ เรือ ข้าวของเครื่องใช้ อาวุธยุทโธปกรณ์) บุคคลากรและการจัดการ อีกทั้งวิทยาการของจีนในช่วงเวลาดังกล่าว ยังถือเป็นวิทยาการระดับแนวหน้าของแผ่นดินในยุคนั้นอีกด้วย

ขบวนเรือกิจกรรมในการท่องสมุทรย่อมไม่อาจขาดเรือได้ จากบันทึกการเดินทางของเจิ้งเหอและหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่รวบรวมได้ พบว่าขบวนเรือของเจิ้งเหออย่างน้อยประกอบด้วยเรือ 7 ชนิด ได้แก่
เรือมหาสมบัติหรือเรือใหญ่ เรือบรรทุกม้า เรือรบ เรือกำลังพล เรือเสบียง เรือบรรทุกน้ำ เป็นต้น เรือมหาสมบัติ หรือเรือใหญ่เป็นเรือบัญชาการ และใช้บรรทุกทรัพย์สินมีค่าต่างๆ เรือบรรทุกม้า เป็นเรือสำรองยามฉุกเฉิน บรรทุกเครื่องบรรณาการและสินค้าจากนานาประเทศ สามารถใช้ในการรบเมื่อถึงคราวจำเป็น เรือรบ ใช้ในการรักษาความปลอดภัยของขบวนเรือ มีขนาดเล็กเพรียว มีความคล่องตัวสูง ประกอบด้วยอาวุธยุทโธปกรณ์ (อาวุธปืนไฟของจีน ซึ่งได้รับการพัฒนาขึ้นตั้งแต่สมัยปลายราชวงศ์ซ่ง) และทหารประจำการณ์ เรือกำลังพล เป็นหน่วยป้องกันการปล้นสะดมหรือโจมตีโดยโจรสลัด พร้อมสำหรับการต่อสู้แบบสะเทินน้ำสะเทินบก เรือเสบียง และ เรือน้ำ บรรทุกเสบียงอาหารและน้ำจืด ซึ่งการเดินเรือในสมัยนั้น ยังไม่เคยมีการจัดเตรียมเรือน้ำเป็นการเฉพาะมาก่อน

ลูกเรือการเดินทางแต่ละครั้งของเจิ้งเหอ ใช้เรือมากกว่า 317 ลำ มีลูกเรือที่ร่วมเดินทางในแต่ละครั้งไม่ต่ำกว่า 27,870 คน ประกอบด้วยผู้ที่ทำหน้าที่ด้านต่างๆมากมาย อาทิ ขุนนาง ทหาร เจ้าหน้าที่พิธีทางการทูต พ่อค้า ช่างฝีมือ แพทย์ ล่าม นักเผยแพร่ (นักดะวะห์)ในศาสนาอิสลาม เป็นต้น มีการจัดแบ่งกองกำลังออกเป็น 5 หน่วย หน่วยละ 5,000 – 5,500 คน ตามหน้าที่ภารกิจในกองเรือ ได้แก่ กองบัญชาการ กองปฏิบัติการเดินเรือ กองการค้าและการระหว่างประเทศ กองเสบียง และกองกำลังป้องกัน กองบัญชาการ รับหน้าที่ในการวางแผนและกำหนดทิศทางการเดินเรือ ตลอดจนนโยบายด้านการทูต การค้าและการศึกสงครามทั้งหมด นำโดยเจิ้งเหอ

กองปฏิบัติการเดินเรือ มีหน้าที่ในการเดินเรือ ซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย การพยากรณ์อากาศ เป็นต้น กองการค้าและการทูต ดูแลด้านพิธีการการทูต ล่าม และการติดต่อค้าขายกับต่างแดน กองเสบียง จัดการสนับสนุนด้านเสบียง ยุทโธปกรณ์และอำนวยความสะดวกทั่วไป รวมถึงหน่วยแพทย์ที่คอยดูแลสุขภาพให้กับลูกเรือ เป็นต้น ส่วนกองกำลังป้องกัน ทำหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยทั่วไปของขบวนเรือ

เมื่อเทียบกับกองเรือจากตะวันตกที่ออกสำรวจโลกทางทะเลในภายหลัง นำโดย คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส(Christopher Columbus) ค้นพบทวีปอเมริกาในปี 1492 มีจำนวนลูกเรือเพียง 90 – 1,500 คน วาสโก ดา กามา(Vasco da Gama) เข้าเทียบฝั่งเมืองท่าคาลิคัทของอินเดีย ในปี 1498 มีลูกเรือ 265 คน และเฟอร์ดินัน แมคแจลลัน(Ferdinand Magallen) ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกมายังโลกตะวันออกในปี 1521 ด้วยลูกเรือจำนวน 170 คนเท่านั้น

ปัจจัยแห่งความสำเร็จกับภูมิความรู้และวิทยาการ

ในเวลานั้น กองเรือของเจิ้งเหอที่มีเพียงเรือไม้ อาศัยคลื่นลมทะเลตามธรรมชาติ ออกสู่ท้องทะเลกว้าง ไม่เพียงต้องอาศัยวิทยาการทางด้านการเดินเรือ การต่อเรือ ประสบการณ์ ภูมิความรู้สติปัญญา และยังต้องมีความกล้าหาญและจิตใจที่รักการผจญภัยอย่างมากทีเดียว วิทยาการที่ใช้ในการเดินเรือในยุคนั้น ที่สำคัญได้แก่ ความรู้ทางด้านดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ ในการคำนวณหาตำแหน่งดวงดาวบนท้องฟ้า ที่ตั้งของกองเรือและกำหนดทิศทางการเดินเรือ ความรู้เกี่ยวกับท้องทะเล เพื่อช่วยในการพยากรณ์ลมฟ้าอากาศ ผสมผสานกับการใช้เครื่องมือต่างๆ อาทิ เข็มทิศ มาตรวัด เครื่องวัดระดับน้ำ เป็นต้น

อย่างไรก็ตาม ในยุคสมัยที่ยังไม่มีเทคโนโลยีโทรคมนาคมและเครื่องไม้เครื่องมือเช่นในยุคปัจจุบัน บนท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ด้วยจำนวนคนและกองเรือขนาดมโหฬารนี้ พวกเขาสามารถฟันฝ่าคลื่นลมพายุกลับมาโดยปลอดภัยทุกครั้งได้อย่างไร ? คำตอบอยู่ที่ภูมิปัญญาในการจัดระเบียบการติดต่อสื่อสารระหว่างเรือแต่ละลำ ซึ่งมีเพียง เรือเร็ว สัญญาณจากธง เสียงและแสง เป็นต้น โดยในเวลากลางวัน เรือแต่ละลำจะแขวนธงสัญญาณสีสันต่างกัน เพื่อบ่งบอกทิศทางและภารกิจของตน ขณะที่ยามค่ำคืนก็ใช้สัญญาณจากโคมไฟ เมื่อมีลมฝนหรือหมอกหนา คอยบดบังทัศนะวิสัย ก็ใช้การเคาะเกราะ สัญญาณระฆัง หรือสัญญาณจากแตรสังข์ ฯลฯ การบัญชากองเรือในรูปแบบของการจัดทัพนี้ ได้กลายเป็นปัจจัยสำคัญประการหนึ่งของความสำเร็จในการเดินทางไกลของเจิ้งเหอ

อนึ่ง ภาพแผนที่การเดินเรือของเจิ้งเหอ ปัจจุบันถือเป็นแผนที่การเดินเรือที่เก่าแก่ที่สุดในโลก จัดทำขึ้นในราวปีค.ศ. 1425 – 1430 ภายหลังการเดินทางครั้งที่ 6 ของเจิ้งเหอ (เนื่องจากในช่วงเวลาดังกล่าว จักรพรรดิหมิงเซวียนจงมีดำริที่จะรื้อฟื้นกองเรือให้ออกเดินทางอีกครั้งหลังจากต้องชะงักงันไปในช่วงก่อนหน้านี้ จึงได้มีการรวบรวมจัดทำแผนที่การเดินทางที่ผ่านมาขึ้น) ต้นฉบับเดิมเป็นม้วนภาพยาว ภายหลังได้มีการจัดพิมพ์เป็นเล่ม โดยแบ่งเป็น 20 แผ่น 40 หน้ากระดาษ จดบันทึกรายชื่อเมืองท่าชายฝั่งทะเลไว้กว่า 300 แห่ง แผนที่ดังกล่าวแสดงจุดเริ่มการเดินทางตั้งแต่เมืองหนันจิง จนกระทั่งถึงปลายทางที่เมืองมอมบาซา เมืองชายฝั่งตะวันออกของทวีปแอฟริกา แผนที่แสดงตำแหน่งของเมือง กระแสน้ำในแต่ละฤดูกาลทิศทางตำแหน่งดวงดาว สภาพเกาะแก่งและร่องน้ำในการเดินทางไว้อย่างชัดเจน

เจิ้งเหอ (zheng-He) แม่ทัพเรือผู้ยิ่งใหญ่ของจีน (1)

หากจะกล่าวว่า Ibnu batutah คือมุสลิมยอดนักเดินทางรอบโลกที่มาจากโลกอาหรับ ในซีกโลกตะวันออกก็มีมุสลิมคนหนึ่งที่ถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ว่า เป็นมังกรแห่งท้องทะเล กับเรื่องราวอันน่าทึ่งกับการเดินทางท่องทะเลรอบโลกของเขา.....

ภายหลังจากราชวงศ์หยวนหรือมองโกลเสื่อมอำนาจ และราชวงศ์หมิงขึ้นมามีอำนาจแทน มีชายหนุ่มมุสลิมคนหนึ่ง เป็นผู้มีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือให้องค์ชายคนหนึ่งได้มีอำนาจและเป็นจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของจีนในเวลาต่อมาคือจักรพรรดิหย่งเล่อ และหนุ่มมุสลิมคนนั้นมีนามว่า....เจิ้งเหอ


ภูมิหลังทางครอบครัว

เจิ้งเหอ (ค.ศ. 1371 – 1433) ถือกำเนิดในครอบครัวมุสลิมที่สืบเชื้อสายมาจากเอเชียกลาง เดิมแซ่หม่า (มาจากภาษาอาหรับว่า Muhammad) ชื่อ เหอ เรียกว่า หม่าเหอ และมีชื่อรองว่า ซันเป่า (ภาษาอาหรับคือ Abdul Subbar) เกิดที่เมืองคุนหยาง มณฑลหยุนหนันหรือยูนนานทางตอนใต้ของประเทศจีน คุณปู่และพ่อของเจิ้งเหอเคยเดินทางไปยังนครมักกะห์ เพื่อประกอบพิธีฮัจญ์ พ่อของเจิ้งเหอจึงได้รับการเรียกขานด้วยความเคารพว่า หม่าฮาจือ หรือ “ฮัจญี” แม่ของเจิ้งเหอ แซ่เวิน เจิ้งเหอมีพี่ชายชื่อหม่าเหวินหมิง กับพี่สาวอีกสองคน ครอบครัวของเจิ้งเหอเป็นที่เคารพนับถือของคนทั่วไปในละแวกนั้น เขายังสามารถพูดได้ทั้งภาษาจีนและอาหรับ

เมื่อปี 1381 จูหยวนจางหรือหมิงไท่จู่ (ปีศักราชหงอู่) ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์หมิง ยกทัพมากวาดล้างกองกำลังของมองโกลแห่งราชวงศ์หยวนที่ยังปักหลักอยู่ในแถบหยุนหนัน ท่ามกลางความวุ่นวายของสงคราม เจิ้งเหอที่ขณะนั้นมีวัยเพียง 11 ปี ตกเป็นเชลยศึกของกองทัพหมิง

หลังจากสงครามสงบลง ในปี 1385 เจิ้งเหอติดตามกองทัพหมิงขึ้นเหนือไป เข้าร่วมในสมรภูมิรบทางภาคเหนือ จวบจนอายุได้ 19 ปี จึงได้รับการคัดเลือกให้อยู่ภายใต้ร่มธงของเอี้ยนหวังจูตี้ องค์ชายสี่แห่งราชวงศ์หมิงที่นครปักกิ่ง นับแต่นั้นเจิ้งเหอก็คอยติดตามอยู่ข้างกายของจูตี้ กลายเป็นคนสนิทที่ได้รับความไว้วางใจอย่างสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างปี 1399 – 1402 เมื่อจูตี้เปิดศึกแย่งชิงบัลลังก์กับหลานชายของตน หมิงฮุ่ยตี้ (ปีศักราชเจี้ยนเหวิน) ที่สืบราชบัลลังก์ต่อจากจูหยวนจาง โดยเจิ้งเหอได้สร้างความดีความชอบในศึกครั้งนี้ไว้อย่างมาก ช่วยให้จูตี้ได้ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์มังกรเป็นจักรพรรดิหมิงเฉิงจู่ (ปีศักราชหย่งเล่อ) และในปี 1404 จูตี้พระราชทานแซ่ “เจิ้ง” จึงกลายมาเป็น “เจิ้งเหอ”

ภูมิหลังทางการเมืองของจีนในสมัยนั้น

จูหยวนจาง สถาปนาราชวงศ์หมิง ขึ้นในปี 1368 ขับไล่กองทัพมองโกลออกจากประเทศจีนได้เป็นผลสำเร็จ ปี 1392 จูเพียวโอรสองค์โตสิ้น จูหยวนจางจึงตั้งจูหยุนเหวิน บุตรชายของจูเพียวที่มีวัยเพียง 14 ปีขึ้นเป็นรัชทายาทแทน และเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับราชบัลลังก์สืบต่อไป ปลายรัชกาลจูหยวนจางได้ดำเนินการปราบปรามผู้ที่อาจเป็นอันตรายต่อผู้สืบทอดราชบัลลังก์ในอนาคต โดยการกวาดล้างผู้ต้องสงสัยทั้งหลาย ทั้งที่เป็นเชื้อพระวงศ์และขุนนางแม่ทัพคนสนิทที่ไม่เห็นด้วย ต่อเมื่อจูหยุนเหวินขึ้นครองราชย์ เป็นหมิงฮุ่ยตี้ บ้านเมืองตกอยู่ในบรรยากาศอึมครึมทางการเมืองและเต็มไปด้วยความหวาดระแวงไปทั่ว โดยพระองค์ยังคงดำเนินการลิดรอนอำนาจของเหล่าเชื้อพระวงศ์อาวุโสที่เห็นว่าอาจส่งผลบีบคั้นต่อราชบัลลังก์ต่อไป

แต่แล้วเจ้าเอี้ยนหวังจูตี้ ที่มีฐานที่มั่นกล้าแข็งในเป่ยผิง (ปัจจุบันคือปักกิ่ง) ยกกองกำลังบุกลงใต้ เข้ายึดเมืองหนันจิงหรือนานกิงไว้ได้ในปี 1402 เมื่อเข้าถึงพระราชวัง เกิดเพลิงไหม้ครั้งใหญ่เผาผลาญพระราชวังชั้นใน แต่ไม่พบพระศพของหมิงฮุ่ยตี้ จึงเป็นที่โจษจันกันว่าพระองค์ยังคงมีชีวิตรอดอยู่ และได้ปลอมเป็นพระภิกษุหลบหนีออกจากนครหลวงสู่ทะเลจีนใต้ อันเป็นที่มาของเสียงเล่าลือว่า จุดมุ่งหมายสำคัญในการเดินทางของเจิ้งเหอ แฝงนัยสำคัญทางการเมืองนี้อยู่ด้วย

อย่างไรก็ตาม การที่เจิ้งเหอได้รับมอบหมายให้เป็นผู้บัญชาการคุมกองเรือขนาดใหญ่นี้ ทั้งที่ในเวลานั้น ได้มีผู้ตั้งข้อสันนิษฐานไว้มากมาย แต่ที่น่าเชื่อถือก็ได้แก่ การที่เจิ้งเหอเป็นบุคคลที่จูตี้ให้ความไว้วางใจอย่างสูง และเนื่องมาจากความดีความชอบในการบุกเมืองหนันจิง หนุนให้จูตี้ขึ้นสู่บัลลังก์มังกรได้สำเร็จ นอกจากนี้ เป้าหมายในการเดินทางสู่ดินแดนต่างชาติต่างศาสนานั้น คุณสมบัติหนึ่งที่สำคัญในการติดต่อสัมพันธ์กับคนในท้องถิ่นนั้นก็คือ ศาสนา ซึ่งหากพิจารณาจากพื้นฐานครอบครัวของเจิ้งเหอที่เป็นชาวมุสลิม (ทั้งพ่อกับปู่เคยเดินทางไปมักกะห์มาแล้ว) ที่สำคัญคือต้องมีความรู้ความสามารถในการนำทัพเดินทางไกล ซึ่งเจิ้งเหอก็ได้พิสูจน์ความสามารถในการนำทัพมาแล้ว

เป้าหมายในการเดินทาง

การเดินทางของเจิ้งเหอเป็นภารกิจระดับชาติ ดังนั้นการที่ราชสำนักหมิงส่งเจิ้งเหอพร้อมกับขบวนเรืออันมโหฬารออกเดินทางไปในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ย่อมต้องมีนัยสำคัญของชาติ แม้ว่าสาเหตุที่แท้จริงอันเป็นที่มาของตำนานการเดินทางอันยาวนานของเจิ้งเหอยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ แต่จากการศึกษาค้นคว้าในปัจจุบัน ได้มีผู้เสนอแนวคิดหลักเกี่ยวกับจุดมุ่งหมายของการเดินทางไว้ดังนี้

1. คลี่คลายปัญหาในการสืบราชบัลลังก์ การค้นหาร่องรอยของอดีตจักรพรรดิหมิงฮุ่ยตี้ ก็เพื่อสร้างความมั่นใจและมั่นคงแก่ราชบัลลังก์ของจักรพรรดิหมิงเฉิงจู่ (หย่งเล่อ)

2. ประโยชน์ทางการเมือง การเดินทางของเจิ้งเหอมีภารกิจในการผลักดันให้เกิดความสงบมั่นคงในดินแดนรอบข้างทางตอนใต้ ทั้งนี้ก็เพื่อผ่อนคลายแรงกดดันจากภัยคุกคามทางภาคเหนือ (มองโกล) ให้กับราชสำนักจีน เนื่องจากในช่วงเวลาดังกล่าว ดินแดนในเขตเอเชียอาคเนย์กำลังเกิดความตึงเครียดอันเนื่องมาจากการแย่งชิงอำนาจระหว่างกลุ่มชวา สยาม (อยุธยา+ ละโว้) และมะละกา)

และสำหรับอาณาจักรมะละกาที่สามารถรอดพ้นจากการขยายอำนาจอยุธยาไปได้ เจิ้งเหอเป็นผู้มีบทบาทสำคัญที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างมะละกากับราชวงศ์หมิงแน่นแฟ้น ที่สนับสนุนมะละกาให้ปลอดจากอำนาจอยุธยา มะละกาจึงสามารถตั้งตัวเป็นอาณาจักรและเมืองท่าที่ปลอดจากอำนาจของไทยไปได้

3. ประโยชน์ทางการทูต เพื่อประกาศความยิ่งใหญ่ของจักรพรรดิหมิงเฉิงจู่ไปยังเขตแคว้นต่างๆ สร้างกระแสภาพลักษณ์แห่งความเป็นมหาอำนาจที่เข้มแข็งให้กับจีน และเป็นการทูตเชิงสร้างสรรค์ มิตรภาพ ไม่ใช่การรุกรานประเทศอื่น

4. บุกเบิกกิจการค้าทางทะเล ที่ให้ผลกำไรอย่างงดงาม โดยสินค้าที่นำไปค้าขายแลกเปลี่ยน ได้แก่ แพรไหม ผ้าปักอันงดงาม เครื่องเคลือบกังไส ใบชา เครื่องทอง สัมฤทธิ์ และน้ำมันพืชสมุนไพรต่างๆ เป็นต้น

การสร้างสันติภาพในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

โดย กามารุซซามาน อัสกันดาร์

ผู้อำนวยการศูนย์สันติศึกษา
University science of Malaysia:USM ประเทศมาเลเซีย บรรยายเรื่อง "การสร้างสันติภาพในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้" ในการสัมมนานานาชาติ เรื่องเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กับสันติภาพ ที่โรงแรมซี.เอส.ปัตตานี เมื่อวันที่ 18 สิงหาคม 2548

การสร้างสรรค์สันติภาพ โลกปัจจุบันกำลังเผชิญปัญหาความขัดแย้งมากมายที่ยังไม่อาจแก้ไขได้ การสร้างสันติภาพแม้จะเป็นวิธีเยียวยาปัญหาทางหนึ่ง แต่ผู้เกี่ยวข้องกับสันติภาพจะต้องเป็นนักแก้ไขกรณีพิพาทด้วย ต้องเชี่ยวชาญในปัญหา รู้ว่าควรทำอย่างไร และหยั่งรู้ถึงหลุมพรางและสิ่งท้าทายต่างๆ ด้วย การสร้างสันติภาพกับความขัดแย้ง ในการสร้างสันติภาพจำเป็นต้องทำความเข้าใจปัจจัยและประเด็นปัญหาต่างๆ เหล่านี้ด้วย

1) ความขัดแย้งส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นในประเทศกำลังพัฒนา ทำให้กระบวนการพัฒนาชาติ และการนำระบอบประชาธิปไตยมาใช้ล่าช้าลง รวมทั้งปัญหาอื่นๆด้วย เช่น ความยากจน ความไม่เสมอภาค ความไม่โปร่งใส ฯลฯ

2) แต่ส่วนใหญ่เป็นปัญหาภายใน บางปัญหาเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์มหาศาล ที่ชักนำให้ชาวต่างชาติเข้ามาเกี่ยวข้อง ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยประเทศเล็กๆ หลายประเทศ ที่ประชากรบางส่วนมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดหรือศาสนา เป็นต้น เมื่อเกิดวิกฤตขึ้นในประเทศหนึ่ง ก็อาจส่งผลกระทบต่อหรือมีอิทธิพลต่อประเทศเพื่อนบ้านได้ เนื่องจากความสัมพันธ์ของประชาชนอันแนบแน่น กล่าวได้ว่า ปัญหาส่วนหนึ่งเกี่ยวข้องกับความแตกต่างๆทางเผ่าพันธุ์ ประเพณี และอัตลักษณ์ ซึ่งทำให้ความพยายามที่จะแก้ไข ยุ่งยากและซับซ้อนยิ่งขึ้น จนอาจจะนำไปสู่ความรุนแรงและความหวาดระแวงในระยะยาวได้

3) กลไกต่างๆ ที่ใช้แก้ปัญหา อย่างสภาสันติภาพทุกระดับที่มีอยู่อย่างจำกัด หรือบางครั้งรัฐที่น่าจะเป็นผู้ไกล่เกลี่ยหรือประนีประนอม กลับเป็นฝ่ายที่สร้างความขัดแย้งเอง ดังนั้น การแก้ปัญหากรณีพิพาทและการสร้างสันติภาพ จำเป็นต้องมีความยืดหยุ่นในการกำหนดยุทธศาสตร์ให้ครอบคลุม และสร้างวิธีการที่ชอบธรรมให้กับทุกฝ่ายเพื่อแก้ปัญหา

การสร้างสันติภาพต้องพึ่งพาการประนีประนอม เนื่องจากคู่กรณีที่ขัดแย้งกัน อาจอยู่ร่วมกัน หรือห่างไกลกัน พวกเขาอาจเป็นคู่อริกันมาเนิ่นนาน หรือมีประวัติศาสตร์ที่ขัดแย้งและขมขื่น แต่หากไม่แสวงหาข้อเท็จจริงและการใช้หลักเมตตาธรรมและยุติธรรมแล้ว ก็ไม่อาจแก้ปัญหาและสร้างสันติภาพได้อย่างรวดเร็ว ยุทธศาสตร์การสร้างสันติภาพทั่วไป

1. การพัฒนาหลักสูตรสันติภาพ โดยกำหนดว่าเป็นสันติภาพประเภทใด ใครจะเป็นผู้กำหนดสูตร ประเมินผล การประสานงาน และการสื่อสารอย่างเหมาะสมระหว่างฝ่ายต่างๆ ที่ขัดแย้งกัน

2. จัดผู้เชี่ยวชาญด้านต่างๆ เช่น กลุ่มคลี่คลายกรณีพิพาท กลุ่มบรรเทาทุกข์ กลุ่มส่งเสริมสิทธิมนุษยธรรม นักกฎหมาย นักกิจกรรมเพื่อสร้างสันติภาพ และกลุ่มฟื้นฟูหลังจากคลี่คลายความขัดแย้ง เป็นต้น

สร้างเครือข่ายติดต่อสื่อสารทั้งภายในและต่างประเทศเพื่อจัดหาทุนและทรัพยากรอื่นๆ เพื่ออำนวยการสร้างสันติภาพ และให้ความเป็นเจ้าภาพแก่กลุ่มต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง ซึ่งถือเป็นเงื่อนไขสำคัญที่จะนำไปสู่ความสำเร็จในกระบวนการสร้างสันติภาพ สำหรับภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีเงื่อนไขเฉพาะในการสร้างสันติภาพ กล่าวคือ ในอดีตองค์กรนานาชาติหลายองค์กรพยายามเข้ามาสร้างสันติภาพในกรณีความขัดแย้งที่พวกเขาเล็งเห็นผลประโยชน์เท่านั้น เช่น ปัญหาในกัมพูชาและติมอร์ ตะวันออก

ส่วนปัญหาความขัดแย้งในภาคใต้ของฟิลิปปินส์ แคว้นอาเจะห์ของอินโดนีเซีย หรือภาคใต้ประเทศไทยยังไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร ความร่วมมือระหว่างองค์กรนานาชาติกับองค์กรระดับท้องถิ่นสามารถสร้างสันติภาพถาวรในภูมิภาคนี้ได้ อุปสรรคในการสร้างสันติภาพในภูมิภาคนี้ คือการขาดความจริงใจในการแก้ปัญหาของทุกฝ่ายที่ขัดแย้งกัน บางครั้งที่มีการลงนามในข้อตกลงกันแล้ว ความรุนแรงก็ยังไม่ยุติ จนถึงกับต้องมีการประกาศกฎอัยการศึกเพื่อควบคุมสถานการณ์ เช่นที่เกิดขึ้นในอาเจะห์ หลังการลงนามในสนธิสัญญาโคฮา ในปี ค.ศ. 2002 เป็นต้น

อีกประการหนึ่ง การสร้างสันติภาพไม่อาจดำเนินการได้ หากทุกฝ่ายที่ขัดแย้งกันไม่ได้กำหนดความต้องการที่ชัดเจน เพราะบุคคลหรือองค์กรที่ทำหน้าที่ หรือคณะผู้ประนีประนอม หรือสื่อกลางในการสร้างสันติภาพไม่ทราบจุดยืนหรือเจตนารมณ์ที่ชัดเจนของแต่ละฝ่ายได้ อาจนำไปสู่การใช้สูตรสันติภาพที่ผิดพลาดได้ เช่น สิทธิการปกครองตนเองอาจถูกเข้าใจว่าเป็นเอกราช การกำหนดระยะเวลาและการดำเนินกระบวนการสันติภาพเป็นปัญหาสำคัญ เนื่องจากมีปัจจัยอื่นที่เข้ามาเกี่ยวข้อง เช่น ผลประโยชน์ของชาติ อำนาจอธิปไตย การแทรกแซงระหว่างประเทศ ระดับความรุนแรงและจำนวนผู้เสียชีวิต เป็นต้น โดยอาจก่อปัญหาด้านจริยธรรม และการวิภาควิจารณ์ตามมา จนอาจทำให้ผู้ให้การสนับสนุนยกเลิกการช่วยเหลือได้

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาปรากฏชัดว่า หากองค์กรหรือบุคคลภายนอกภูมิภาคจะเข้าสนับสนุนการสร้างสันติภาพในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จะหลีกเลี่ยงการเข้าแทรกแซงกิจการภายในของประเทศต่างๆ ทุกระดับ ในขณะที่ประเพณีและศาสนาในทุกท้องถิ่นของภูมิภาค มีความอ่อนไหวอย่างรุนแรงหากถูกคุกคาม แม้จะเป็นไปเพื่อสันติภาพก็ตาม ทุกฝ่ายก็จะหลีกเลี่ยงการให้ความร่วมมือ

อาเจะห์ และภาคใต้ฟิลิปปินส์ เป็นพื้นที่ขัดแย้งมายาวนาน และสร้างสันติภาพทำได้ยากที่สุด เนื่องจากสังคมและพลเรือนที่เข้มแข็ง มีส่วนร่วมโดยตรงในการเปลี่ยนแปลงความแตกต่างด้านเผ่าพันธุ์ อุดมการณ์ทางการเมือง ประเพณี ศาสนา และความหลากหลายขององค์กรและกลุ่มผลประโยชน์ ตั้งแต่ระดับท้องถิ่น ไปจนถึงระดับนานาชาติ ยิ่งสร้างความยุ่งยากสับสนในการคลี่คลายกรณีพิพาทและการสร้างสันติภาพ

อีกทั้งการปฏิบัติการลับของกลุ่มต่างๆ ยังสร้างบรรยากาศแห่งความไม่ไว้วางใจต่อกันอีกด้วย ข้อคิดเห็นและข้อเสนอแนะ หลังยุคสงครามเย็น ปัญหาระหว่างประเทศในภูมิภาคที่ยังคลี่คลายไม่ได้ยังมีอยู่ เช่น กรณีฟิลิปปินส์กอ้างสิทธิเหนือดินแดนรัฐซาบาห์ของมาเลเซีย ปัญหาชายแดนระหว่างไทยและมาเลเซีย การแย่งสิทธิเหนือหมู่เกาะสเปรตลี ในทะเลจีนใต้ ปัญหาเกาะบาตู ระหว่างมาเลย์เซียกับสิงค์โปร์ เป็นต้น บางกรณีใช้วิธีทางการทูตในการคลี่คลายได้สำเร็จ แต่ยังมีอีกหลายกรณีที่ต้องพึ่งศาลยุติธรรมระหว่างประเทศตัดสินชี้ขาด

สำหรับปัญหาความขัดแย้งภายในประเทศในภูมิภาคที่ยังมีความรุนแรงอยู่ ได้แก่ ปัญหากบฏคอมมิวนิสต์ และขบวนการแบ่งแยกดินแดนรูปแบบต่างๆ นอกจากนี้ยังปรากฏกลุ่มศาสนาหัวรุนแรงภายใต้ชื่อต่างๆ ซึ่งแต่ละกลุ่มสามารถทำลายล้างสันติภาพในภูมิภาคได้ ในการสร้างสันติภาพในภูมิภาคควรให้ความสำคัญกับประเด็นต่าง ๆ ดังนี้

1. ยอมรับว่าการสร้างสันติภาพ คือรากฐานสำคัญของกระบวนการแก้ปัญหาความขัดแย้ง การสร้างสันติภาพต้องใช้เวลายาวนาน และคลอบคลุมการเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนึกคิด และทัศนะคติของประชาชน การสร้างความไว้วางใจ และการสนับสนุนทุน เป็นต้น

2. สร้างความสมดุลระหว่างกลุ่มผลประโยชน์ต่างๆ ทั้งภายในและภายนอก

3. ให้มีการตัดสินใจร่วมกันของทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องรวมทั้งประชาชน

4. ศึกษาวิเคราะห์ความต้องการที่ชัดเจนของภูมิภาค ระหว่างสันติภาพและความยุติธรรม เพราะในบางกรณี เช่น ในกัมพูชา ประชาชนเบื่อหน่ายกับความขัดแย้งที่ยาวนานเกินไป จนรู้สึกไม่ต้องการการแก้ปัญหาอย่างเป็นธรรม แต่ยอมแลกความยุติธรรมกับสันติภาพ เพราะพวกเขาเชื่อว่าสันติภาพสร้างได้เร็วกว่ากระบวนการยุติธรรม

5. ให้ความสำคัญกับสำนักคิดที่หลากหลายในแง่ที่เป็นสถาบันการสร้างสันติภาพ เพราะบริเวณที่ขัดแย้งกัน หากสภาบันเข้มแข็งสันติภาพย่อมสร้างได้เร็วยิ่งขึ้น

6. การฟื้นฟูสถาบันทางสังคมและเศรษฐกิจ โดยเชื่อว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดและรักษาสันติภาพในระยะยาวได้

โครงการและรูปแบบกิจกรรมเพื่อสร้างสันติภาพที่สามารถปฏิบัติได้

1) สร้างศักยภาพและอบรมสมาชิกสังคมในเรื่องการคลี่คลายความขัดแย้งและเรียกร้องสันติภาพ

2) จัดโปรแกรมการศึกษาระดับสูงในในหัวข้อ “สันติภาพและการแก้ปัญหากรณีพิพาท”

3) สร้างศูนย์การศึกษาสันติภาพทั่วภูมิภาคเพื่อศึกษาและวิจัยร่วมกัน

4) สร้างศูนย์ศึกษาสันติภาพร่วมระดับภูมิภาค

5) ส่งเสริมการศึกษาเรื่องสันติภาพและสร้างโปรแกรม เพื่อศึกษาเรื่องสันติภาพ

6) สนับสนุนการวิจัยเรื่องปัญหาความขัดแย้งและเงื่อนไขคลี่คลายความขัดแย้ง

7) เสนอภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการและแก้ปัญหาความขัดแย้ง

8) ประเมินผลกระทบของความขัดแย้งในพื้นที่ขัดแย้ง เพื่อทำความเข้าใจผลกระทบและความต้องการของประชาชน

9) จัดให้มีการเจรจาระหว่างคู่กรณีพิพาทหรือฝ่ายต่างๆที่ขัดแย้งในรูปแบบสัมมนาเชิงปฏิบัติการ

10) แสดงจินตนาภาพอนาคตและทางเลือกที่สามารถทดแทนการใช้ความรุนแรง

11) เสนอโครงการต่างๆเพื่อบรรเทาความยากจน ซึ่งอาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งของความขัดแย้งได้

12) สร้างระบบเตือนภัยและองค์กรบรรเทาทุกข์ในบริเวณพื้นที่ที่มีความขัดแย้ง

13) ส่งเสริมการอ่านสื่อเพื่อสันติภาพและการฝึกอบรมบุคคลากรที่เกี่ยวข้อง

ที่มา www.prachathai.com

Globalisation and Muslim Youth

SADAT HUSAINI presents an analytical study of globalisation and Muslim youth and suggests to the Muslim leadership to take up the gauntlet so as to save the ‘liberalisation children’ from moral and cultural degeneration.

Arguably, the so-called economic liberalisation of 1990s is the most defining government policy of post-independent India. It has entirely transformed the look of India. Although it was mainly an economic decision, but like other ‘liberalised’ societies in the world, no section of the Indian national life remained unmoved by it. So now, the liberalisation or globalisation has not remained just an economic phenomenon. We can summarise the major attributes of globalisation into the following:

(1) Capitalist ways of production and distribution of goods and services, fuelled by growing levels of international trade, foreign direct investment, and capital flows.

(2) Information and Communication Technologies (ICTs) that help exchanges and instantly bond people across vast geographies and place a premium on knowledge-intensive work.

(3) Rising worldwide migration.

(4) Cultural transformations and exchanges that challenge traditional values and norms in both sending and receiving countries.

Once the liberalisation of economy was triggered in 1990s, MNCs started operations in India. India offered them a huge market. It had a large pool of skilled manpower for the IT and service industries, huge consumer base for the manufacturing companies, and the cheap labour for outsourcing companies. With this started a new revolution in India. Money started flooding in the cities. Shopping malls and entertainment hubs started mushrooming like never before. Information and communication technologies connected the affluent class to the people across the continents. Governments and policy-makers were awestruck by the unprecedented inflow of foreign capital without giving any thought to its impact on the social fabric of society.

They remained ‘feeling good’ with their eyes focused on the tiny minority of urban affluent populace that was the sole beneficiary of liberalisation. This resulted in the emergence of a new culture and lifestyle. Youth being the present and the future citizens of the country, globalisation has its maximum impact on them.Globalisation has definitely its positive sides also. Foreign direct investment (FDI) has helped to reduce abject poverty in a number of countries. In India also by creating huge jobs in IT, outsourcing and many other sectors, it has, in a way, played some role in providing a segment of society with hope and a sense of well being. But throughout the world it has been widely criticised for its much more significant and vital negative impacts. Everywhere it has increased economic inequality within and across nations and has been instrumental in the increasingly desperate fate of growing numbers of poor and disenfranchised people throughout the world: by 2002, 1.2 billion people around the world lived on less than $1 a day and 2.8 billion people lived on less than $2 a day.

DisparitiesIn the last one decade there had been unique amplification of economic and social disparities among the different classes in India. The flow of capital has been mainly in a few major cities covering only a small fraction of the total national population, that too in a few major sectors whose beneficiary is mainly elite urban class. For the vast majority in the country-side life is as before and in some respects, more horrible than that.

Globalisation has forced the successive governments to relegate to a lower league the most fundamental needs of people. The equitable distribution of food; piped water and electricity for the rural poor; proper sanitation for the urban poor; low cost housing; adequate health care facilities for the majority of the populace; and quality education for all are no longer priority concerns. The aim of our economic policies is just to facilitate foreign investments in those sectors, which are most lucrative to the investors. The result is that on the one hand there are tremendous opportunities for the business, IT and engineering graduates, and English speaking youth; with 20-year olds earning 20 to 30 thousands a month, while on the other hand even educated people without required technical and linguistic background are not in a position to make their ends meet in the rural and semi-urban areas.Economic disparity is not a new phenomenon in India.

One can argue that the situation was much more terrible in the older farming society. True, but the new thing with the new-age disparity is the total absence of interface between the haves and have-nots that is the basic prerequisite for an inter-class humanitarian interaction. Today a young business executive has no opportunity to interact with the deprived people of his own society. He spares full 12-hour day in the air-conditioned premises of his office, takes the lunch in McDonalds or Dominos, shops in the high-class shopping malls and there are many sophisticated companies to look after his day-to-day chores like laundry, hair dressing, etc.

In the modern companies the old-time ‘class 4’ is almost absent, with even the activities like daily cleaning given on contract to other companies. A modern elite youth, therefore, neither meets with dhobi and Hajjam nor does he know that there is a small Kirana shop next door where a poor shop owner is struggling to earn a few rupees after a full day’s labour. Being the ‘liberalisation-age boy’, he is entitled to see only the glamour and grandeur of his own airtight glasshouse, remaining totally ignorant of the worries and plight of the outside world. That is why he is always in the state of ‘feel good’ and thinks that ‘India is shining’.

In fact the situations around him are strategically designed to make him think and feel in that way. Without this the globalisation project can never succeed. It implies that the disparities of our globalisation era is much more comprehensive and serious. It is not just that few people are earning and spending more and others less. It has in fact created two totally different worlds. Each wholly alienated from the other.So when we move from the glitter and splendour of our thriving hi-tech localities towards the real India we hit upon poor, humble country-youth, many of whom educated also, who have been deprived of the opportunities and avenues their earlier generation was having. With no small-scale industry, no agriculture, minimum intra-country trading and no policies for rural areas they have minimum livelihood options. And with no free-schools, no free-hospitals, costly transport, and ever-increasing living costs there problems are gigantic. Thereby come the resultant frustration, the suicides, and mad rush towards the metropolitan cities.

The situation in cities is also not much different. Though Indian cities, as claimed by the votaries of liberalisation, are flooded with foreign capital; its bounties are confined to a handful of professionals possessing a predefined set of technical and linguistic skills. Many traditional small-scale and cottage industries are shutting their shutters down unable to compete with the aggressive marketing strategies of the multinationals. Small vendors and roadside hawkers are losing their opportunities to the much more organised stores and supermarkets. Even the vegetables and meat are not left for poor traders. The rising automation has horribly downsized the labour needs. With all the major economic activities; namely manufacturing, trading and labour handed over to big corporations, the resultant outcome is the massive urban unemployment that combined with terrible pressure of life-standard needs of ‘liberalised’ Indian metros, is giving birth to an unparalleled nuisance and alarmingly increasing youth crime rate.

MediocrityAn interesting trait of ‘liberalisation children’ is their characteristic mediocrity or more explicitly love for mediocrity. The bright urban middle class is fully satisfied with their teenager employed to carry out insignificant back office operations in a posh ‘call centre’ or a ‘BPO company’ that too after leaving his education. The same job, which was earlier, considered ‘undignified’ or a mismatch to the level and prestige of our urban elite, is now a status symbol thanks to the lucrative salaries. The outcome is that urge for higher education is getting down. An MCA or even a simple graduate with some software skill or even a 10th pass with English communication is starting in his teens with a 15000+ salary while many Ph.Ds are forced to work at a meagre 2000 a month! Result? Pure Sciences departments in every Indian city are complaining the scarcity of students. Nobody wants to go for Arts and Humanities. Research programmes have no takers. So here we have a society that only wants engineers, MCAs and MBAs. A schoolboy doesn’t want to become a scientist or a writer. The height of his imagination is the call centre where his elder brother serves his masters in US and they enable him to go to all ‘kool’ places from shopping plazas to discotheques.

As Chandra Muzaffar writes:‘This culture has redefined perceptions of the human being to such an extent that in most societies today the worth of a person is measured in terms of his/her material possessions. It is not what a person is but what a person has which counts.’ Almost all the lucrative jobs are nothing but the back office chores of the designers of the ‘project globalisation’. Even in many software companies the high earning ‘software engineer’ has to report every hour to someone sitting on that side of the globe. Can any nation afford its brightest children aiming at just a bookkeeping job for some offshore company?There is one more side of this story.

Globalisation is snatching the very essence of youth. Youthfulness is always considered to symbolise the change, the renewal and new hopes for the future. A young man is someone who has some wishes and some dreams about a new world. He is always considered an impending threat to the status quo. Somebody, who can never take the situations around for granted. But our liberalisation children seem to have nothing like that. They start earning while they are still in their colleges. A 12-hour work schedule, 24 x 7 bombardment of entertainment and wallets thick with plastic money; with all this, they neither have time to ponder over anything else nor the energy and motivation to stand up and revolt. Posh offices, internet cafes, pubs and discotheques, restaurants and eating joints, shopping malls and showrooms and there are so many other places to go and enjoy. Even our elite English language reading material is loaded with either technology bits or the entertainment masala. So no politics, no big ‘fundas’, no serious matters, ‘Wanna only kool things’.

Thus we have the common grumble that the era of youth movements is over and that the student activism is dying. If the youth are also satisfied with the things around, who on earth will stand up and rebel? If the activism is dying among students who else will dare to act? Here it proves the relevance of a very common accusation against globalisation that it creates a society of mindless slaves who do not even dare to think what is going wrong with them.

Alienation to Cultural ValuesGlobalisation is alienating our youth from their roots in an unrivalled way. It all starts with a unique sort of generation gap. Things being totally strange, even the educated parents are not in a position to help and lead their young tech-crazy chaps. Leave alone the guidance; they are not even in a position to conceive what their young boys and girls are doing? What is a call centre? What happens in a software industry? Why a BPO works in nights? They have been class-I and super class one officers, the positions they acquire after long careers of hard work and commitment.

What things these young guys do that they earn much more than themselves? Unable to find the answers they simply stop thinking and intervening. They only know that their kids are doing something related to computers and earning a handsome salary. A handsome salary, for them, is sufficient ground to believe that the boy is bright and successful, without wondering what exactly he is doing and what is its future. Even at work places there is no sign of gray hair. Even the senior most executive in a call centre or a software company is normally 30-35 years old. So as a senior executive puts; ‘In today’s work places a 35 years old is an ancient man and a 50 years old is a dinosaur.’ So apart from being the world of only ‘rich and elite’, it is the world of young boys and girls.

This monotony is a big barrier in any kind of cultural and generational interface.This alienation is deadly combined with a strong linkage with the West or more specifically the US. Working and living on US time, pronouncing the US names, answering day and night the calls from there, desiring US products, and aspiring for a break in that ‘dreamland’; our urban youth are becoming more American than Indian. So as Chandra Muzaffar warns:‘The jeans and T-shirts of the young, for instance, seem to suggest that certain forms of attire associated with the global - read Western - culture have caught their imagination. If indigenous food and attire, language and music, art and architecture are pushed into the background as a result of powerful homogenising trends not only will the rich cultural diversity of the region decline but the communities that are the repositories of these traditions will also eventually lose their vigour and vitality.

In this regard, isn’t it a shame that, even as it is, there is so little variety in architectural styles in the different cities of Asia?’This cultural transformation is not confined to only symbolism. Value systems are also changing. Even Muslim girls do not find anything wrong in working in the call centre night shifts. In almost all ‘IT cities’, for our boys, living together with some bright female colleague in a single one-bedroom flat is not a taboo. If the surveys and opinion polls of premier English magazines are to be believed, the cultural ethos is passing through great transformation in Urban India.

Educational sector is also divided on the sectarian basis. With rising privatisation of education, premium education being led by multinational educational empires is reserved only for those having capacity to pay heavily. Policymakers are by design creating two streams of education. One, the normal MA and M.Sc kind of education, which the government institutions will continue to impart to poor masses and two, the high quality privatised education, which will be affordable only for rich.Education is losing its independent truth-searching character. Now education is nothing but a pre-entry corporate training mechanism whereby people are being groomed right from their infanthood to take up their responsibilities as faithful servants of corporate empires.

It is now an investment to recover and earn profit from, kind of entrepreneurship wherein people are entering with the calculations as to how much they will have to invest on their degree and how much they can manage to earn after the degree is granted.So like other sectors of our national life educational sector is also becoming market driven. The only consideration before the universities to decide upon a certain area of study is as to how much market value this study area has? So it is not the multifaceted wants of the society, not even the aspirations of the nation; rather it is the needs and requirements of foreign originated multinational companies that are deciding the nature and contents of education.It implies that given the overall economic and social scenario, only hope was with the educational system that it would inculcate true humanistic values in youth. But unfortunately even education has fallen prey to this menace. It is also aiding and supporting market forces in creating in our youth the capitalistic, exploitative, and greed based mindset and behaviour pattern. That in my perception is the biggest challenge before the educationists of our country.

The disparities of our globalisation era is much more comprehensive and serious. It is not just that few people are earning and spending more and others less. It has in fact created two totally different worlds. Each wholly alienated from the other.Muslim YouthMuslim youth in India are equally disturbed by globalisation. Nonetheless, disparities are not as grave among Muslims, as in other communities, but still they deserve our attention. Since the educated and elite population is already very low among Muslims, their alienation creates much serious problem.

Globalisation has no doubt, reduced the much complained about prejudices against Muslims because a truly globalised competitive economy cannot afford to harmonise with the ethnic favouritism. This development has helped the Muslims in getting good jobs. Globalisation is also gradually reducing the caste-based exclusivism in certain trade areas whereby it was very difficult for an entrepreneur belonging to a caste other than the dominant caste to venture in that trade area. The rise of service industries has also helped them because it needs very small capital. So even middle class people can become successful entrepreneurs. All these factors have created for them new arena of avenues for economic prosperity. Because even the richest elites among Muslims can at best be categorised into middle class, a strengthened and flourishing middle class is an advantage to them.

The other side of the picture is very gloomy. Barring a small fraction of middle class, majority of Muslims, particularly in the Northern and Eastern parts of the country are poor farmers, workers and small time traders. They are the worst victims of globalisation. Cottage and small scale industry was the major source of livelihood of North Indian Muslims. Brass industry of Muradabad, Leather industry of Tamilnadu, Textiles works of Bhiwandi and Malegaon and many such small industrial bases had created affluence and prosperity in a section of Muslims and had provided employment to a large section of poor masses. After liberalisation they all are endangered. Muslims normally have neither capital nor the influence to come up with giant business empires, chain of stores and multinational tie-ups. So it can be safely concluded that the share of Muslims among the gainers from the globalisation is many times less than their share among losers.

The crucial question now is: how does one deal with this challenge? First and foremost we must recognise the fact that Indian economy has proceeded too ahead on this path to retreat at once. That is the reason, even the extreme opponents of globalisation do not find any way. So any utopian path will only worsen the condition. We should strive to bring awareness among people about its ill-effects, try to minimise its impacts and simultaneously awaken the deprived sections as to how they can prosper in the new economic scenario within the ethical limits set by Islam. We should find out the ways to minimise the ever-increasing sectarian gap between the elites and the masses. Keep on fighting against the consumerist lifestyles. There shall be specially designed training programmes for our youth working in the multinationals.

The glamour of their workplace should not detach them from their roots.Our Islamic Movements and organisations that are mainly focused either in the rural/semi-urban areas or the lower middle class of urban areas should feel the exigency of the need to focus on this new class of ‘liberalisation children’. They are the most unguided people on earth now and it demands a totally new cultural strategy to bring them or keep them in the mainstream of Islamic values and culture.Economic and cultural strategies to cope with this problem needs a full-fledged and separate discussion. Right now the moral of discussion is: it’s a grave problem and we ought to focus on it with well-defined strategies

Source : www.sio-india.org

SIAPAKAH DZULQARNAIN ITU?

Oleh: Dr. Yusuf Al-Qardhawi




Pertanyaan:

Didalam Al-Qur'an diterangkan masalah Dzulqarnain, yaitu:

"Hingga apabila dia telah sampai pada tempat terbenam matahari, dia pun melihat matahari terbenam kedalam laut yang berlumpur hitam, dan dia mendapati disitu (di laut itu) segolongan ummat. Kami berkata, 'Hai Dzulqarnain! Kamu boleh menyiksa mereka dan boleh berbuat kebaikan terhadap mereka'." (Q.s. Al-Kahfi: 86).

Apakah yang dimaksud dengan matahari yang terbenam dalammata air yang hitam?

Siapakah orang-orang yang didapati oleh Dzulkarnain?

Jawab:

Kisah Dzulqarnain telah diterangkan dalam Al-Qur'an pada Surat Al-Kahfi, tetapi Al-Qur'an tidak menerangkan siapakah sebenarnya Dzulqarnain, siapakah orang-orang yang didapatinya, dan dimana tempat terbenam dan terbitnya matahari? Semua itu tidak diterangkan dalam Al-Qur'an secara rinci dan jelas, baik mengenai nama maupun lokasinya, hal ini mengandung hikmah dan hanya Allahlah yang mengetahui.

Tujuan dari kisah yang ada dalam Al-Qur'an, baik pada Surat Al-Kahfi maupun lainnya, bukan sekadar memberi tahu hal-hal yang berkaitan dengan sejarah dan kejadiannya, tetapi tujuan utamanya ialah sebagai contoh dan pelajaran bagi
manusia. Sebagaimana Allah swt. dalam firman-Nya:

"Sesungguhnyapada kisah-kisah mereka itu terdapat pelajaran bagi orang-orang yang berakal." (Q.s.Yusuf: 111)

Kisah Dzulqarnain, mengandung contoh seorang raja saleh yang diberi oleh Allah kekuasaan di bumi, yang meliputi Timur dan Barat. Semua manusia dan penguasa negara tunduk atas kekuasaannya, dia tetap pada pendiriannya sebagai seorang
yang saleh, taat dan bertakwa. Sebagaimana diterangkan di bawah ini:

"Berkata Dzulqarnain, 'Adapun orang yang menganiaya, maka kelak Kami akan mengazabnya, kemudian dia dikembalikan kepada Tuhannya, lalu Tuhan mengazabnya dengan azab yang tiada taranya'." (Q.s. Al-Kahfi: 87).

"Adapun orang yang beriman dan orang beramal saleh, maka baginya pahala yang terbaik sebagai balasan ..." (Q.s.Al-Kahfi: 88).

Jadi, apa yang diterangkan dalam Al-Qur'an, hanyalah mengenai perginya Dzulqarnain ke arah terbenamnya matahari, sehingga berada pada tempat yang paling jauh. Di situ diterangkan bahwa dia telah melihat matahari seakan-akan
terbenam di mata air tersebut, saat terbenamnya. Sebenarnya, matahari itu tidak terbenam di laut, tetapi hanya bagi penglihatan kita saja yang seakan tampak matahari itu terbenam (jatuh) ke laut. Padahal matahari itu terbit menerangi wilayah (bangsa) lain.

Maksud dari ayat tersebut, bahwa Dzulqarnain telah sampai ke tempat paling jauh, seperti halnya matahari terbenam di mata air yang kotor (berlumpur) , yang disebutkan diatas. Begitu juga maksud dari ayat tersebut, Dzulqarnain telah sampai di tempat terjauh, yaitu terbitnya matahari dan sampai bertemu pula dengan kaum Ya'juj dan Ma'juj.

Dalam keadaan demikian, Dzulqarnain tetap pada pendiriannya semula, yaitu sebagai seorang raja yang adil dan kuat imannya, yang tidak dapat dipengaruhi oleh hal-hal yang dikuasai dan kekuasaannya diperkuatnya dengan misalnya membangun bendungan yang besar, yang terdiri dari bahan-bahan besi dan sebagainya. Di dunia ini beliau selalu berkata dan mengakui, bahwa segala yang diperolehnya sebagai
karunia dari Allah dan rahmat-Nya.

Firman Allah swt. dalam Al-Qur'an:

"Dzulqarnain berkata, 'Ini (bendungan atau benteng) adalah suatu rahmat dari Tuhanku, maka apabila sudah tiba janji Tuhanku, Dia pun menjadikannya rata dengan bumi (hancur lebur); dan janji Tuhanku itu adalah benar." (Q.s. Al-Kahfi:
98).

Tujuan utama dari Al-Qur'an dalam uraian di atas ialah sebagai contoh, dimana seorang raja saleh yang diberi kekuasaan yang besar pada kesempatan yang luar biasa dan, kekuasaannya mencakup ke seluruh penjuru dunia di sekitar terbit dan terbenamnya matahari. Dalam keadaan demikian, Dzulqarnain tetap dalam kesalehan dan istiqamahnya tidak berubah.

Firman Allah swt.:

"Sesungguhnya Kami telah memberi kekuasaan di bumi dan Kami telah memberikan kepadanya (Dzulqarnain) jalan (untuk mencapai) segala sesuatu." (Q.s. Al-Kahfi: 84).

Mengenai rincian dari masalah tersebut tidak diterangkan dalam Al-Qur'an dan As-Sunnah, misalnya waktu, tempat dan kaumnya, siapa sebenarnya mereka itu. Karena tidak ada manfaatnya, maka sebaiknya kami berhenti pada hal-hal yang diterangkan saja. Jika bermanfaat, tentu hal-hal itu diterangkan dalam Al-Qur'an dan Sunnah Rasulullah saw.

---------------------------------------------------
FATAWA QARDHAWI, Permasalahan, Pemecahan dan Hikmah
Dr. Yusuf Al-Qardhawi
Penerbit Risalah Gusti
Cetakan Kedua, 1996
Jln. Ikan Mungging XIII/1
Telp./Fax. (031) 339440
Surabaya 60177

Muslim Sultanates in Peninsular Malaysia

From:www.islam-world.net

Before Islam spread throughout Malaysia, Hindu and Budhis has been introduced by the indian traders to the malay settlers in Peninsula Malaysia. The indigenous Malays also embraced an ancient religion with various forms of belief with some of the population belonging to the Hindu, Buddha religion and some with the animism.Islam like its predecessor also brought by the Muslim traders who expand through trading and inter marriage.

Growing demand for eastern spicesby a prosperous Renaissance Europe and the cessation from the 8th/14th century of direct Chinese trade to India broughtthe Gudjarati merchants into great prominence as intermediaries in the spice trade. Their great numbers in Malacca, the major emporium in the Malay- Indonesian archipelago in the 9th/15th and 10th/16th centuries, facilitated the work of Muslim missionaries in spreading the ideas of Islam in the region. As good impression shown by the traders to the local people many of them attracted to convert to Islam.

The spread of Islam was greatly enhanced partly by social contact as a consequence of trade, but more important still, by marriages. In a few decades, the Javanese, Sumatran, Malay and other aristocracies of the coastal districts had gone over to the new faith. The common people followed in gradual stages down the social scale. Diplomatic marriages between aristocracies of different kingdoms spread the faith even further. A notable example was the marriage of the first Muslim Sultan of Pasai on the North-Western coast of Sumatra (Aceh ) who died in 1297 A.D., to daughter of the ruler of Perlak, also on the northern coast of Sumatra. The powerful Sultanate of Malacca too, arranged many such diplomatic marriages with Borneo, Pahang and Kedah and with the Sumatran river ports of Siak, Kampar, Inderagiri and Jambi.

In the Malay Peninsula, the first physical evidence of the arrival of Islam was found at a spot twenty miles up the Trengganu river. There, a stone inscribed with Arabic letters has been found, dating as far back as 1386 or probably 1326 A.D. This evidence of the existence of Islam in Malaysia's east coast perhaps initiated the theory that Islam came to Malaysia through China.

Another source of information about the beginning of the spread of Islam in the Malay Archipelago is provided by Marco Polo. He visited the port of Perlak, which he called "Felech", on the Northern coast of Sumatra in 1292 A.D. on his return voyage to Europe through the Straits of Malacca Marco Polo remarked in his later writings that many of the inhabitants of Perlak had at that time been converted to Islam by the foreign merchants who frequently called there. Pasai on the north-western coast of Sumatra whose first Muslim ruler died in 1297, five years after Marco Polo's visit to Perak, provided probably the first foothold for Islam in Sumatra.

The coming of Islam has changed the mind and perspective of the local peopleThey were no longer imprisoned within a religious caste system and the notion of living in "classes". In Islam there was no discrimination, or division on the basis of colour, class tribal affiliation, race, homeland and birthplace, all of which gave rise to problems. Equal rights seemed the right human solution, which in practice meant the acceptance of rights and obligation as a member of the Islamic Community. The pious person achieved sublimity and nearness to God.
The local population saw that Islam could save them from this bondage and provide the means for the extirpation of socialevils. The new religion gave the small man a sense of this individual worth - the dignity of man - as a member of an Islamic community.

Malaysia also is not safe from any colonisation by western countries who destroy the development of islamic teaching and social life. The first colonizer was the Portuguese who were followed in succession by the Spanish, the Dutch and the Britishwho took land in these places and altered all the laws and ways of living by one means or another, based on the 'divide and rule policy' so well known throughout the third world. The coming of the West could normally be considered under three categories: trade, conquest and Christianisation of the colonial subjects.

The fall of the Malacca sultanate to the Portuguese in 1511 was the beginning of colonisation on the Peninsula, that is, the breakdown of Malay political authority in this part of the world and the beginning of a setback to the spread of Islam. From Malacca the colonisers seized all administrative functions that were typically Islamic. The people had to endure a number of disturbing experiences, and to witness some of their number cooperating with the colonisers for their own personal gain.

The colonisers started to make or establishing theReligious Councilson the pretext of preserving Malay customs and the Islamic religion.In fact, their main function was to limit the role of Islam to purely personal matters. For their part the British promised they would not intervene in matters pertaining to Islam or Malay traditional practices. However, the separation of religion from the practical affairs of government and law was, in itself, an interference in matters pertaining toIslam. The ulama' whose previous function had been to advise and attend to state requirements were now replaced by a British Advisor or British Resident and the role of the ulama' became purely "religious" in the narrow sense.

มุสลิมในประเทศจีน

By: Rosenun Chesof

มุสลิมมักจะเคยรับรู้หรือได้ยินตอนหนึ่งของวจนะท่านศาสดามูฮำหมัดที่กล่าวถึงการแสวงหาความรู้ที่ว่า......
“ให้แสวงหาความรู้แม้นว่าต้องไปไกลถึงเมืองจีน” อันแสดงให้เห็นว่าดินแดนจีนนั้น เป็นที่รู้จักและเลื่องลือ มานานแล้วตั้งแต่อดีตและสะท้อนให้เห็นถึงความสามารถของเหล่าบรรดาซอฮาบะห์ของท่านศาสดา ที่ถึงแม้จะห่างไกลจากดินแดนอาหรับ แต่ชนรุ่นนั้นก็สามารถเดินทางไปถึงได้


อิสลามเริ่มเผยแพร่สู่แผ่นดินจีนในสมัยของท่านคาลีฟะห์ Uthman ibn Affan ในปีฮ. ศ. 29 (ค.ศ. 650) หลังจากการเสียชีวิตของท่านศาสดามูฮำหมัด 18 ปี โดยท่านคาลีฟะห์ได้ส่งท่าน Sa'ad ibn Abi Waqqaas ซึ่งเป็นซอฮาบะห์คนหนึ่งของท่านศาสดามูฮำหมัด ไปยังแผ่นดินจีนเพื่อเผยแพร่ศาสนาอิสลาม หลังจากที่ได้เผยแพร่ไปยังดินแดนของอาณาจักรไบเซนไทน์ โรมันและเปอร์เซีย จนประสบความสำเร็จมาแล้ว และอิสลามก็ได้รับการต้อนรับจากชาวจีนเป็นอย่างดี ตามที่ปรากฏหลักฐานในพบที่เป็นบันทึกของราชวงศ์ถัง

ในสมัยราชวงศ์ซ้อง (ค.ศ.960-1279) เมื่ออิสลามได้ปักหลักและเผยแพร่ในดินแดนของจีนอย่างแพร่หลายแล้ว การติดต่อค้าขายระหว่างพ่อค้าชาวอาหรับไปยังแผ่นดินจีนก็รุ่งเรืองตามมา ทั้งที่เดินทางผ่านเส้นทางสายไหมและเส้นทางเดินเรือทางทะเลโดยเดินทางผ่านอินเดียอ้อมมาทางแหลมมลายูและมุ่งสู่แผ่นดินจีนอีกทางหนึ่ง

ต่อมาในสมัยราชวงศ์หมิง (ค.ศ.1310-1644) อิสลามได้รับการยอมรับนับถือจากชาวจีนเป็นจำนวนมาก ถือเป็นยุคทองของอิสลามในดินแดนของจีน มีการแต่งงานระหว่างมุสลิมกับชาวฮั่นกันอย่างแพร่หลาย และที่น่าสนใจมีแม่ทัพเรือที่เป็นมุสลิมในสมัยจักรพรรดิ์หย่งเล่อ (ค.ศ.1402-1424) ที่ชื่อแม่ทัพเจิ้งเหอ (ค.ศ.1421) ชื่อเดิมหม่าเหอ ซึ่งเป็นมุสลิมเกิดในตำบลคุนหยาง นครคุนหมิง หยุนหนัน ที่ได้นำกองทัพเรือออกท่องทะเลเยือนดินแดนต่าง ๆ ทั่วโลกกว่า 30 ประเทศ นับจากเอเชีย อินเดิย แอฟริกา และค้นพบดินแดนแห่งโลกใหม่ คือทวีปอเมริกา ซึ่งปัจจุบันนี้เรื่องราวของแม่ทัพเจิ้งเหอ กลายเป็นทฤษฎีใหม่ในแวดวงวิชาการที่ว่า แม่ทัพเจิ้งเหอเป็นผู้เดินทางรอบโลกและได้ค้นพบทวีปอเมริกาเป็นคนแรกก่อน คริสโตเฟอร์ โคลัมบัส

แต่เมื่อราชวงศ์ชิง(ค.ศ.1644-1911) ซึ่งเป็นชาวแมนจูเข้ามาปกครอง ความเป็นอยู่ของมุสลิมเริ่มมีปัญหา เพราะราชวงศ์ชิงต้องการปราบปรามชนเผ่าต่าง ๆ ให้อ่อนแอ จนไม่คิดที่จะต่อต้านตน โดยยุยงชนเผ่าต่าง ๆให้แตกคอกันและขัดแย้งกับชนเผ่าอื่น ๆ ตามกุศโลบายแบ่งแยกและปกครอง ไม่ว่าจะเป็น ชาวฮั่น ฑิเบต มองโกลและชาวฮุย (มุสลิม) และใช้กองทหารชาวฮั่นปราบปรามมุสลิมอย่างหนักและถูกกระทำเหมือนพลเมืองชั้นสอง

เมื่อราชวงศ์ชิงล่มสลายในปี ค.ศ. 1911 ดร.ซุน ยัด เซ็น เข้ามาบริหารประเทศและนำประเทศจีนเข้าสู่ยุคใหม่ ได้มีนโยบายสำคัญที่จะรวมกลุ่มชนต่าง ๆ ให้เป็นหนึ่งเดียวภายใต้ประเทศจีนอันกว้างใหญ่ไพศาล และให้สิทธิเสรีภาพต่อชนกลุ่มต่าง ๆ อย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นชาวมองโกล แมนจู ฑิเบต มุสลิม และชาวฮั่น ทำให้ความเป็นอยู่ของมุสลิมดีขึ้น

ปี ค.ศ. 1953 ฝันร้ายของมุสลิมจีนก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อ เหมา เจ๋อ ตุง ทำการปฏิวัติประชาชนและยึดครองประเทศได้สำเร็จ พร้อมกับเปลี่ยนแปลงการปกครองให้เป็นระบอบคอมมิวนิสต์ ซึ่งปฏิเสธการมีอยู่ของทุกศาสนา เห็นว่าศาสนาเป็นยาเสพติดที่ต้องทำลายล้าง และทุกศาสนาเป็นที่ต้องห้าม สร้างความลำบากในการประกอบพิธีทางศาสนาของมุสลิมเป็นอย่างมากโดยเฉพาะการละหมาดในมัสยิดต่าง ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ศรัทธาในอิสลามของมุสลิมหมดลงแต่อย่างใด เพราะแม้จะถูกห้ามละหมาดในมัสยิดและมัสยิดหลายแห่งถูกทำลาย แต่มุสลิมก็สามารถทำอิบาดะห์ที่บ้านได้ ทำให้รอดพ้นจากการสอดแนมและตรวจตราของทหาร Red guardsได้เป็นอย่างดี

นับเป็นเวลากว่า 50 ปี ที่มุสลิมต้องอยู่อย่างลำบาก แต่เมื่อสิ้นประธานเหมา เจ๋อ ตุง และผู้นำจีนยุคหลัง ๆ ได้เปิดประเทศและให้เสรีภาพแก่ประชาชนในการนับถือศาสนามากขึ้น อิสลามในประเทศจีนก็ได้เปิดตัวต่อสังคมอีกครั้งและเริ่มเป็นที่รับรู้กันอย่างแพร่หลายว่าในดินแดนหลังม่านไม้ไผ่ และภายใต้กฎหมายที่เคร่งครัดของคอมมิวนิสต์นั้น ศาสนาอิสลามไม่ได้ถูกทำลายลงแต่อย่างใด นั้นเป็นเพราะมุสลิมยังคงมีอีมานที่มั่นคงต่ออัลลอฮ มีตักวาอย่างแรงกล้า ไม่เกรงกลัวต่ออำนาจใด ๆ ของคอมมิวนิสต์ แม้จะโดนกดขี่และทารุณกรรมอย่างโหดร้ายจากพลพรรคคอมมิวนิสต์ก็ตาม แต่ก็ไม่ทำให้ศรัทธาในอิสลามสั่นคลอนแต่อย่างใด ยังคงมั่นคงในอิสลาม และอีมานที่มั่นคงนี้เองที่เป็นกำแพงขวางกั้นที่แข็งแกร่งช่วยป้องกันลัทธิคอมมิวนิสต์เป็นอย่างดี ยิ่งกว่าความแข็งแกร่งของกำแพงเมืองจีนเสียอีก

ปัจจุบันจำนวนประชากรมุสลิมในจีนมีประมาณ 100 ล้านคน ประกอบด้วยหลายเชื้อชาติและเผ่าพันธุ์ ดังนี้ ชาวฮุย จะอยู่ทางเหนือในเขต Ningshan ชาว Uighur ที่เป็นเชื้อสายตุรกีจะมีมากใน Kansu และ ซินเจียง และมีชาว Uygur ที่มีเชื้อสายมาจาก Uighur Uzbek, Kazakh, Kirgiz, Tatar และ Dongshiang ภาษาที่ใช้เป็นภาษา Uighur ซึ่งใช้ตัวอักษรภาษาอาหรับแต่อ่านเป็นภาษาจีน

ในประเทศจีน มีมัสยิดเก่าแก่ 4 แห่งที่สร้างตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถังและราชวงศ์ซ้อง คือมัสยิด Huaisheng Mosque ใน Guangzhou มัสยิด Qingjing Mosque ใน Quanzhou, มัสยิด Xianheng Mosque ใน Yangzhou และมัสยิด Fengh1lang Mosque ใน HangzhOI และจากการสำรวจในปี ค.ศ.1998 พบว่ามีมัสยิดเป็นจำนวน 32,749 แห่ง เฉพาะในซินเจียงมีถึง 23,000 แห่ง

ส่วนในด้านการศึกษาศาสนามี 2 รูปแบบคือ การเรียนที่มัสยิด ที่เริ่มก่อตั้งตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 โดย Mr.Hu Dengzhou (ค.ศ. 1522-1599) โดยสอนตั้งแต่ระดับต้นแก่เด็ก ๆ ให้อ่านอัลกุรอ่านและฟัรดูอีน และระดับสูงที่สอนทั้ง Iimu al-kalam Ilmu al-tafsir Hadith ชารีอะห์ ปรัชญาซูฟี ภาษาอาหรับ เปอร์เซีย เตอร์กี ใช้เวลาเรียน 6-7 ปี และการศึกษาอีกแบบคือเป็นโรงเรียนสอนศาสนา หรือ Madrasah ซึ่งเป็นการศึกษาสมัยใหม่ แต่มักเป็นโรงเรียนที่อยู่ตามมัสยิดต่าง ๆ เช่นกัน

กว่า 13 ศตวรรษที่อิสลามได้เผยแพร่ในประเทศจีน ผ่านหลายยุคหลายสมัย ทั้งการต้อนรับที่ดีและการกดขี่ เจอทั้งความสุขและความทุกข์ แต่สิ่งหนึ่งที่พิสูจน์ได้ว่า อิสลามไม่ได้เผยแพร่ด้วยคมดาบ อิสลามเป็นศาสนาแห่งสันติ เพราะในการไปเมืองจีนครั้งแรกของท่านศอฮาบะห์นั้น ท่านไปอย่างฑูตสันติที่นำคำสอนอิสลามตามคำสั่งเสียของท่านศาสดา ให้นำสัจธรรมของอิสลามไปเผยแพร่แก่ชาวโลก โดยไม่เลือกชนชั้นเชื้อชาติ และเวลานี้ก็เป็นที่ประจักษ์ให้เห็นแล้วว่า หากอิสลามเผยแพร่ด้วยคมดาบ เราคงไม่ได้เห็นพี่น้องมุสลิมชาวจีนยังคงหลงเหลืออยู่อย่างมากมายเป็นจำนวนเกือบร้อยล้านคน เฉกเช่นที่ได้เห็นและรับรู้ในปัจจุบันอย่างแน่นอน เพราะคงจะโดนฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จนสิ้นซากไปนานแล้วจากหลายสมัยที่ผ่านมา


เรียบเรียงจาก

History of Islam in China,available at: http://chinese-school.netfirms.com/Muslims.html

Yusuf Abdul Rahman.Islam in China. available at:http://members.tripod.com/worldupdates/islamintheworld/id3.htm

Islamic Education in China,available at:http://www.islam.org.hk/eng/eIslamInChina30.asp

Islam Hadhari Vs Hadharah Islamiyyah : Satu Penilaian dalam konteks Umat Islam di Malaysia (2)

Reaksi Terhadap Keperluan Islam Hadhari

Menurut Nakhaei Ahmad, YDP YADIM bahawa Malaysia memerlukan pendekatan Islam Hadhari kerana sejak kemerdekaan orang-orang Melayu telah memilih pembangunan Negara dengan konsep modeniti. Konsep modeniti ini bukanlah pembaratan dan Malaysia sekarang mengalami proses pemodenan. Proses ini telah menjadikan Malaysia sesuatu yang unik.

Namun, ia juga mempunyai kelemahan akibat penglibatan yang lemah daripada umat Islam terhadap dasar-dasar kerajaan dalam membentuk 'acuan sendiri' iaitu keserasian antara modeniti dan Islam. Nakhaei juga berhujahkan bahawa Islam hendaklah difahami sebagai tamadun yang memberi sumbangan besar kepada kemanusiaan. Sumbangan besarnya yang terbukti sebagaimana di zaman kegemilangan Islam. Namun matlamat suci ini sentiasa dilihat dari perspektif fundamental Islam dengan pengetahuan, semangat dan kesedaran kontemporari. Inilah yang dimaksudkan dengan istilah Islam Hadhari.

Sementara Dato' Seri Abdullah Ahmad Badawi menegaskan bahawa dunia Islam sekarang memerlukan urus tadbir (governance) yang lebih baik dalam semua segi.Inspirasi dan panduannya adalah dari ajaran Islam dan Nabi Muhammad sendiri.

Penggunaan Istilah

Dari segi penggunaan bahasa Arab istilah ini juga digunakan dalam bahasa Arab sama ada secara positif atau negatif. Ia disebut sebagai al-Islam al-Hadhari. Ini menolak dakwaan sesetengah pihak yang menyebutkannya ia adalah bersalahan dari segi nahu Arab. Antara yang menggunakan perkataan tersebut adalah Said Ramadhan al-Bouti, Khaled Abdullah al-Qasim, Abdul Muem Abu Futuh, seorang aktivis Ikhwan Muslimun, Fahmi Jada'an dan Ahmad al-Masalamani.

Dari segi nahunya istilah ini bergabung nama dan sifat, tidak ada cacat celanya dari sudut nahu dan ia membawa pengertian Islam yang bersifat maju secara pengertian harfinya. Secara jelasnya apabila ia sudah menjadi satu istilah dan didefinisikan, maka ia diterima.

Antara orang yang memperkenalkan istilah Islam Hadhari ialah Datuk Nakhaei Hj Ahmad. Bagi beliau, Islam Hadhari adalah memahami Islam dari perspektif ketamadunan dan ia berbeza dengan ungkapan Hadarah al-Islamiah atau tamadun Islam. Adalah menjadi kemestian kepada umat Islam untuk kembali kepada asas Islam yang melihat Islam dari perspektif yang luas, perspektif ketamadunan.

Islam Hadhari memberi penekanan kepada aspek pembangunan yang menjurus kepada pembinaan peradaban iaitu peradaban yang dicanai dengan pegangan Islam dan memberi fokus kepada usaha mempertingkatkan mutu kehidupan melalui penguasaan ilmu, pembangunan insan, pembangunan kesihatan serta pembangunan fizikal.

Ia merupakan satu pendekatan dan strategi bagaimana dalam situasi baru, lanskap politik baru dan orientasi beragama yang berbeza, umat Islam mampu membangunkan suatu pendekatan ketamadunan yang lebih komprehensif, integratif, maju dan sederhana sifatnya.

Islam Hadhari ditakrifkan sebagai suatu pendekatan manusia, masyarakat dan negara Malaysia yang bersifat menyeluruh, berdasarkan kepada ruang lingkup tamadun Islam, bagi melahirkan individu dan masyarakat Islam yang mempunyai kekuatan spiritual, akhlak, intelektual dan material mampu berdikari, berdaya saing melihat ke hadapan, inovatif serta cekap menangani cabaran-cabaran semasa secara bijaksana, rasional, objektif dan praktikal.

Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi menjelaskan Islam Hadhari adalah merupakan satu pendekatan dan agenda pemabangunan Islam di Negara ini yang berasaskan tamadun dan ilmu. Matlamatnya ialah untuk mencipta sebauh masyarakat Islam yang maju dan bertamadun, iaitu masyarakat dan umat Islam yang hadhari. Sementara Dato' Seri Abdullah Ahmad Badawi menegaskan bahawa dunia Islam sekarang memerlukan urus tadbir yang lebih baik dalam semua segi.Inspirasi dan panduannya adalah dari ajaran Islam dan Nabi Muhamad sendiri.

Islam Hadhari meletakkan 10 prinsip utama iaitu :

• Keimanan dan ketakwaan kepada Ilahi
• Kerajaan adil dan beramanah
• Rakyat berjiwa merdeka
• Pengusaan ilmu pengetahuan
• Pembangunan ekonomi seimbang dan komprehensif
• Kehidupan berkualiti
• Pembelaan hak kumpulan minoriti dan wanita
• Keutuhan budaya dan moral
• Pemeliharaan alam semula jadi
• Kekuatan pertahanan.

Di samping itu, Islam Hadhari menjelaskan penggunaan Maqasid al-Syariah yang berkaitan dengan lima perkara seperti berikut :

1. Menjaga agama
2. Menjaga akal
3. Menjaga nyawa
4. Menjaga harta
5. Menjaga keturunan.

Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi menekankan aspek Ilmu Maqasid al-Syariah dalam pembangunan umat Islam sekarang seperti yang dinyatakan oleh al-Ghazali dan al-Syatibi. Ilmu Maqasid al-Syariah membolehkan umat Islam memberikan tumpuan terhadap konsep agama yang lebih asas, sekaligus membebaskan kita daripada penafsiran yang terlalu harfiah dan kepatuhan terlalu ketat kepada soal hukum. Dengan ilmu ini juga, umat Islam boleh menemui jawapan terhadap masalah-masalah semasa dan sebagai asas ijtihad.

Visi Islam hadhari ialah untuk memastikan pembangunan negara ini akan menjurus ke arah tercapainya status Negara maju mengikut acuan sendiri. Yang dimaksudkan dengan acuan sendiri ialah kemajuan yang mempunyai jati diri dan tidak merupakan hanya salinan karbon kemajuan Barat. Misi utama Islam hadhari ialah berusaha memberi makna kepada pembangunan negara supaya kemajuan yang dicapai dalam proses pembangunan yang berterusan itu berkembang dalam kerangka pembangunan tamadun beracuan Islam.

b) Hadharah Islamiyyah Bukan Islam Hadhari : Satu Ulasan dan Penilaian

Buku Hadharah Islamiyyah ini ditulis bagi menjawab Islam hadhari yang diperkenalkan oleh Kerajaan Malaysia di bawah kepimpinan Dato' Seri Abdullah Ahmad Badawi. Dalam mukadimah buku ini, Abdul Hadi menyifatkan Islam Hadhari adalah penghalang kepada usaha Islam. Menurutnya, Islam Hadhari adalah kata saduran yang begitu indah bunyinya, tetapi apa yang tersirat adalah begitu beracun. Hanya segelintir yang menyedari betapa bahayanya slogan ini. Paling merbahayanya lagi istilah dan slongan ini telah dilindungi dan dihiasi sama oleh segelintir ulama suu' (jahat) melalui kenyataan-kenyataan mereka yang dibuat secara sedar atau tidak, tetapi bersedia untuk menjadi alat musuh Islam.

Oleh itu, beliau membidas keras pelaksanaan Islam Hadhari dan menganggapnya akan gagal sepertimana Dasar Penerapan Nilai-Nilai Islam. Abdul Hadi memberi lima sebab mengapa Islam Hadhari tidak tepat kerana:

i. Islam lebih mulia, agung dan besar dan lebih luas skopnya daripada kalimah Hadharah, maka tidak sesuai untuk menisbahkan Islam kepada Hadharah.Tidak sesuai kerana Islam disibghahkan (celupan) dengan Hadharah.

ii. Perkataan Islam Hadhari boleh membawa kepada risiko kesesatan.

iii. Hadharah Islamiah lahir dan bersumberkan kepada huraian al-Quran dan al-Sunnah.

iv. Bila disebut Islam Hadhari ia memberi implikasi bahawa Islam terbahagi kepada dua Islam hadhari dan Islam badawi.

v. Islam tidak boleh disesuaikan dengan hadharah ciptaan manusia yang berubah mengikut selera.

Abdul Hadi menjelaskan bahawa beliau menulis buku ini sebagai satu usaha untuk memperbetulkan tanggapan dan kesilapan yang berlaku apabila Negara mencanangkan slogan Islam Hadhari yang indah dari segi bahasa di sebaliknya tersirat seribu keliruan.

Ciri-Ciri Hadharah Islamiyyah menurut Abdul Hadi :
i. Ibadat ; melambangkan keseluruahan hidup sama ada dalam bentuk amalan seperti solat mahupun dalam memperhambakan diri kepada Allah sebagai khalafah Allah.

ii. Khilafah dengan maksud menegakkan agama Allah dan mentadbir dunia dengan ajaran Islam. Abdul Hadi mendakwa Islam Hadhari tidak berpijak di atas dasar khilafah disebabkan dibawah Islam hadhari agama Islam tidak diberi tempat untuk mentadbir urusan duniawi sebaliknya mengikut kemahuan UMNO.

iii. Amanah ; melaksanakan perintah Allah bagi tujuan menjaga urusan yang ditetapkan oleh Allah. UMNO dikatakan tidak mengamalkan dasar amanah dengan perebutan jawatan dan dihinggapi dengan penyakit politik wang dan cintakan jawatan.

iv. Keadilan kepada semua termasuk kepada musuh tanpa diskriminasi.Abdul Hadi mendakwa Islam Hadhari ciptaan UMNO penuh dengan ciri kezaliman dengan akta-akta yang tidak bersifat ketamadunan.

v. Hurriyyah (kebebasan); dan ia tidak dimonopoli oleh satu bangsa dan memerdekakannya daripada penjajahan.

vi. Syumuliyyah (Lengkap) meliputi aspek jasad, jasmani, akal, individualistik dan kemasyarakatan.

vii. Ilmu dan Hikmah secara menyeluruh dan bersepadu.

viii. Wehdah, iaitu kesatuan dan perpaduan umat.Umat Islam perlu bersatu di bawah akidah dan syariat Islam.

Abdul Hadi menggariskan pusat-pusat pelaksanaan Hadharah Islamiyyah iaitu :

1. Masjid
2. Jamiah (Universiti)
3. Pusat Rawatan atau hospital
4. Marsod falaki (Menara bintang) untuk mengkaji perjalanan bintang.

Di sini, Abdul Hadi mengkritik kerajaan yang disifatkan mengongkong peranan masjid dan khutbah, hospital berbayar dan pendidikan yang tidak islami.

Secara asasnya, huraian Abdul Hadi ini bukanlah sesuatu yang baru.Ia telah dinyatakan oleh kebanyakan sarjana Islam sebagai asas kepada pembinaan tamadun iaitu aspek manusiawi itu harus dibina sdengan keimanan kepada Allah.Antaranya Yusuf al-Qaradawi dalam bukunya al-Islam Hadharah al-Ghad, Muhammad Imarah dalam bukunya Fi Fiqh Muwajahah bayn al-Gharb wa al-Islam, dan lain-lain pemikir Islam. Abdul Hadi tidak menerangkan bentuk dan program serta orientasi yang berkesan dalam buku ini untuk memenuhi keperluan masyarakat yang sentiasa dinamik ini.

Abdul Hadi juga menerangkan pengaruh hadharah barat terhadap ummah melalui ;

i. Politik ; dengan mengemukakan fahaman bahawa pelaksanaan ajaran Islam adalah memadai dengan urusan ibadat dan tidak ada kaitan dengan urusan kenegaraan dan politik.UMNO adalah rangkaian yang dicipta oleh penjajah untuk tujuan meneruskan dasar dan perancangan politik mereka. Islam Hadhari juga termasuk dalam kerangka ini.

ii. Pendidikan ; sistem pendidikan sekarang menghapuskan ingatan umat Islam kepada hadharah Islamiah yang sebenar dan menghidupkan cerita-cerita dongeng. Di samping itu, pengajian-pengajian ilmu Islam seperti tauhid dan tasawuf tidak menepati aspek yang sebenarnya.

iii. Media; dengan mengizinkan penyebaran maklumat tanpa batas dan tanpa tapisan.UMNO dikatakan menggunakan media untuk menutup minda rakyat dengan mempersembahkan hiburan yang melimpah ruah di atas nama seni dan budaya.

iv. Ekonomi ; teori ekonomi mengikut konsep Barat sama ada kapitalisme atau sosialisme seperti amalan riba.

Faktor Kemusnahan Hadharah iaitu :

i. Kezaliman
ii. Tughyan
iii. Kerosakan (al-fasad)
iv. Kesalahan (al-Mujrimin)
v. Sombong Takbur
vi. Kedudukan dan Kemewahan yang merosakkan
vii. Beku Fikiran dan taqlid buta
viii. Kerosakkan Sistem Ekonomi
ix. Keruntuhan Moral
x. Menyalahgunakan nikmat
xi. Memejam mata terhadap pemimpin.

Ulasan terhadap isu-isu utama dalam buku Hadharah Islamiyyah

i. Negara Islam.

Abdul Hadi menolak Malaysia sebagai sebuah negara Islam dan menyanggah kenyataan Mahathir yang mengisytiharkan Malaysia sebagai sebuah negara Islam. Muhammad Abu Bakar melihat polemik ini akan memberi faedah yang besar kepada umat Islam di Malaysia dan pendapat sarjana tempatan seperti Prof. Dr. Ahmad Ibrahim, Prof Madya Dr. Abdul Halim el-Muhamady, dan Prof. Dr. Razali Nawawi yang menyebutkan Malaysia sebagai sebuah negara Islam. Ada juga yang masih melihat Malaysia sebagai negara sekular seperti pemimpin DAP dan menuntut Malaysia tidak dijadikan negara Islam.

ii. Islam hadhari dianggap mengandungi racun, kekeliruan dan dusta.

Abdul Halim el-Muhamady menolak dakwaan ini dengan menjelaskan bahawa konsep Islam Hadhari tidak terdapat unsur-unsur yang menyeleweng dan menyesatkan atau yang berlawanan dengan syariat. Kenyataan 10 perkara itu amat jelas dan ia menepati asas ajaran Islam. Tidak ada sebarang yang abstrak dan tersirat yang tidak dapat difahami dengan tafsiran yang negatif kerana fakta-fakta yang terdapat di dalamnya adalah jelas. Keadaan keliru, racun dan dusta tidak dapat dikesan di dalamnya kerana kejelasan fakta-fakta yang digunakan. Di samping itu, Islam Hadhari lebih jelas dan lebih konkrit serta lebih terarah jika dibandingkan dengan Dasar Penerapan Nilai-Nilai Islam; kabur dari sudut istilah dan skopnya; itupun telah memberi kesan yang positif dalam pembangunan Islam.

Buku Abdul Hadi ini lebih kepada pensejarahan tamadun Islam manakala Islam Hadhari merupakan satu pendekatan ketamadunan dalam membina tamadun masa depan bersifat futuristik. Alangkah baik sekiranya kedua-duanya digabungkan kerana dalam membina masa depan tamadun, aspek sejarah dan futuristik amat penting dengan mencari persamaan di antara kedua-duanya.Umpamanya prinsip pertama Islam Hadhari ialah keimanan dan ketakwaan kepada Allah adalah sama dengan konsep ibadat yang disebutkan oleh Abdul Hadi, kerajaan yang adil dan beramanah adalah sama dengan konsep khilafah. Mengapa perlu kita mencari titik-titik perbezaan sedangkan Islam menganjurkan "Bertolongan dalam perkara yang disepakati dan bertolak ansur dalam perkara yang diperselisihkan".Oleh itu, mengambil pendekatan bermula daripada perkara yang disepakati bersama ini lebih mudah dan lancar untuk pembangunan negara daripada dimulakan dengan perkara-perkara yang berbeza.

C) Kekuatan dan Kelemahan Islam Hadhari

i. Istilah Islam Hadhari adalah pendekatan yang digunakan untuk program-program pembangunan umat dan negara untuk kepentingan masa depan umat.Ciptaan istilah-istilah baru dalam konteks perbendaharaan ilmu bukanlah sesuatu yang menyeleweng. Malahan dalam bahasa Arab sendiri telah bercampur Bahasa Arab dengan Bahasa Inggeris seperti kalimah "Islam Online" yang dieja dengan bahasa Arab (اسلام اون لين).

ii. Islam hadhari dari sudut prinsipnya yang sepuluh ini tidak menyalahi mana-mana ajaran Islam yang asas malahan ia merupakan satu tuntutan yang dikehendaki dalam ajaran Islam seperti prinsip keimanan dan ibadat kepada Allah.

iii. Islam Hadhari lebih jelas dari sudut kandungan, hala tuju dan matlamatnya yang dikehendaki dan ia dikemukakan oleh Perdana Menteri dalam forum-forum di dalam dan luar negara.

iv. Islam Hadhari merupakan program penerusan dan kesinambungan terhadap penerapan nilai-nilai Islam yang diharapkan dapat memberi kesan yang lebih besar terhadap pembangunan umat.

Kelemahan.

i. Tidak mendapat sambutan yang baik dan serius daripada Menteri-Menteri dan ahli UMNO sendiri. Kebanyakannya masih terpinga-pinga kerana program ini bersifat ketamadunan yang skopnya terlalu luas yang memerlukan kefahaman yang mendalam dan perencanaan yang teliti.Kefahaman yang kurang jelas dan tidak difahami secara mendalam menyebabkan terdapat banyak kekeliruan terhadap konsepnya.

Semasa permulaan kempen Islam hadhari terdapat pelbagai kenyataan dan formatif yang dikemukakan seperti Islam Hadhari Terengganu, kenyataan Menteri di Jabatan Perdana Menteri dan YDP YADIM.

ii. Tiada kaedah yang jelas tentang pengaplikasian konsep Islam Hadhari di peringkat kementerian, jabatan-jabatan dan agensi-agensi kerajaan dan bukan kerajaan. Setakat ini juga, program-program di peringkat sekolah masih lagi kabur. Pelajar-pelajar melihat Islam hadhari sebagai konsep "Islam yang serba boleh".

iii. Dasar-dasar kerajaan dan program-program yang dianjurkan oleh pemerintah bertentangan dengan aspek yang terkandung dalam Islam hadhari.Malahan hiburan yang berlebihan semakin mencurah-curah dalam media tempatan yang menyebabkan anak-anak muda tergila-gila dan menghilangkan semangat patriotisme.

iv. Kegiatan-kegiatan dalam masyarakat yang bercanggah dengan prinsip-prinsip Islam Hadhari masih berleluasa; malahan usaha membendung maksiat dipertikaikan.

v. Hayat Islam Hadhari banyak bergantung kepada Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi. Seharusnya ia terus menjadi agenda negara sekurang-kurang untuk 20-30 tahun akan datang seperti Wawasan 2020.

Idris Ahmad dalam buku Islam Hadhari : Satu Penilaian menyebutkan beberapa kelemahan Islam Hadhari yang disifatkan sebagai ubat lama tetapi dengan jenamaan baru.Menurutnya, Islam Hadhariu tidak ada program yang teratur dan sistematik tetapi bersifat penerangan kepada dasar-dasar yang telah diperkenalkan oleh kerajaan selama ini tentang program Islam.

D) Kekuatan dan Kelemahan Buku Hadharah Islamiah Abdul Hadi Awang :

Kekuatan :

i. Menjelaskan faktor-faktor kebangkitan dan kejatuhan sesuatu tamadun dari perspektif al-Quran dan Sunnah dan sirah. Ia lebih bersifat sejarah.

ii. Menjelaskan asas-asas penting tamadun Islam seperti konsep ibadat, khilafah dan sebagainya.

iii. Menjelaskan pengaruh Barat terhadap umat Islam dari ketamadunan serta sikap yang perlu diambil oleh umat Islam.

Kelemahan:

i. Lebih banyak kepada aspek sejarah dan tidak menyebutkan program dalam pembangunan umat.

ii. Lebih kepada sifat kritikan tajam kepada pemerintahan kerajaan UMNO yang melaksanakan Islam hadhari.

iii. Tidak mengemukakan secara konkrit dan ilmiah dalam sesuatu isu terutama isu Malaysia sebagai sebuah negara sekular atau negara Islam dan kedudukan orang bukan Islam dalam sebuah negara Islam moden.

Pandangan Sarjana Mengenai Pembinaan Tamadun

Said Hawwa mengkategorikan tamadun kepada dua iaitu tamadun Islam dan tamadun jahiliah. Tamadun Islam ialah segala aspek kemajuan yang tegak di atas kebudayaan Islam. Tamadun jahiliah pula ialah segala kemajuan yang dijelmakan dalam bentuk kebendaan dengan tidak mengambil kira aspek kerohanian dan moral. Menurutnya, tamadun jahiliah adalah gambaran masyarakat yang mengingkari Tuhan, menafsirkan sejarah mengikut perspektif kebendaan dan mengamalkan sistem kapitalis. Termasuk dalam kategori ini adalah golongan yang tidak melaksanakan syariat dalam system kehidupan mereka.

Ali Abd Halim Mahmud pula melihat kemunduran umat Islam disebabkan faktor-faktor berikut :

i. Penyelewengan umat Islam dari kefahaman Islam yang sebenar terutama dalam bidang akidah.

ii. Buruk sangka terhadap pemerintahan dan khalifah yang tidak berfungsi dan tidak berkemampuan mentadbir negara.

iii. Tidak mengikuti sistem syariat Islam dalam kehidupan.

iv. Perpecahan umat Islamv. Ketiadaan semangat jihad dan kelemahan persiapan serta peralatan.

vi. Berfoya-foya secara keterlaluan dengan dunia dan melupakan akhirat.

vii. Berleluasanya bid'ah dan khurafat.

viii. Kurangnya pendidikan dalam rumahtangga Muslim terhadap anak-anak.

ix. Tidak peduli tentang kemajuan ilmu dan sains.

Akibat daripada kemunduran ini umat Islam telah berpecah belah dan kedudukan politik yang lemah serta musuh dapat menguasai mereka dengan mudah. Beliau juga membahagikan asas tamadun kepada dua aspek iaitu aspek yang merupakan ketetapan yang mutlak dan asasi manakala aspek kedua adalah mengikut keadaan masa dan tempat. Aspek pertama terdiri daripada aspek keimanan serta amalan kerja yang diterasi dengan nilai adil, bermuafakat, menyeru ke arah kebaikan dan mencegah kemungkaran, keperibadian yang tinggi dan semangat jihad yang berkobar.

Aspek kedua pula berkaitan dengan persoalan kehidupan kebendaan dengan segala kecanggihan mengikut ketinggian teknologi pada masa itu seperti tempat tinggal, media massa dan pakaian. Siddiq Fadhil melihat bahawa perubahan dalam bangsa Melayu-Islam memerlukan kehadiran pemimpin yang berwibawa dalam ertikata mempunyai kekuatan intelektual, ketajaman analisis,menyedari perubahan-perubahan sekitar dan berwawasan.Pemimpin sedemikian mampu untuk melakukan perubahan sekaligus dapat memajukan bangsanya. Ini kerana pemimpin yang berkesan mendapat komitmen dan dukungan dengan penampilan diri sebagai contoh kecemerlangan menerusi sikap yang beretika, terbuka, memberi kekuatan kepada para pengikut serta mampu menjadi inspirasi kepada orang ramai.

Oleh itu, tamadun yang berjaya adalah tamadun yang bersumberkan kepada nilai-nilai agama sebagai pendorong kepada kemajuan sesuatu bangsa. Hakikat kecemerlangan terletak kepada kualiti dan hakikat kemanusiaan yang ada pada diri masing-masing yang berupaya untuk membangunkan bangsa dan Negara serta masyarakat yang dirahmati Allah.

Oleh itu, Akbar S. Ahmad menyebutkan bahawa dalam membina tamadun ia mesti berteraskan kepada konsep ideal Muslim. Konsep ini membawa maksud bahawa perilaku dan tindak-tanduk masyarakat Islam perlu mencontohi amalan nabi Muhammad s.a.w. dan para sahabat baginda, jika ingin mengembalikan peradaban mereka. Menurutnya, kemuncak amalan kehidupan masyarakat Islam berada di kemuncak era nabi Muhammad , kemudian para sahabat dan selepas itu kurun-kurun berikutnya. Tahap peradaban semakin merosot jika konsep ideal Muslim diabaikan.

Al-Nadwi pula berpendapat bahawa tugas utama umat Islam dalam membina tamadun mesti berteraskan kepada dakwah. Umat Islam diutuskan untuk membawa suatu visi yang agung, yang lebih tinggi dan lebih mulia daripada apa yang sedang ditumpukan oleh orang-orang bukan Islam iaitu melaksanakan kewajipan dakwah. Beliau melihat keperluan revolusi pemikiran iaitu kembali berfikir bahawa iman, ketaatan dan dakwah merupakan faktor kemampuan walaupun menghadapi penguasa yang amat zalim. Umat Islam perlu kembali kepada hakikat Islam, inti dan falsafah perjuangannya kerana memang di situlah letaknya kekuatan dan kehebatan umat Islam. Al-Nadwi menghuraikan ciri-ciri dua pemerintahan iaitu negara kebendaan (al-Daulah al-Jibayah) dan negara Hidayah (Daulah al-Hidayah). Menurut al-Nadwi, hanya ada dua bentuk pemerintahan yang berjalan di dunia sekarang iaitu pemerintahan yang kebijaksanaannya berpusat kepada kebendaan dan pemerintahan yang kebijaksanaannya berpusat kepada hidayah. Daulah al-Jibayah ini menjadikan kebendaan sebagai ukuran keberhasilannya. Pemerintahannya mementingkan pembangunan material, tenggelam dalam kemewahan dan masing-masing berebut untuk mengaut kekayaan peribadinya.

Di samping itu, mereka memeras keringat orang miskin dengan kewajipan cukai yang mencekik leher. Mereka tidak mempedulikan pendidikan moral dan agama bagi rakyatnya. Pemerintahan al-Hidayah adalah pemerintahan yang menjadikan hidayah sebagai syiarnya dan tugas utamanya menyeru manusia kepada Allah, menyuruh melakukan kebaikan dan mencegah kemungkaran. Kayu pengukur keberhasilan pemerintahan ini ialah ketinggian moral dan akhlak bangsa, zuhud terhadap kemewahan dunia dan berlumba-lumba dalam perkara kebaikan. Walaupun mereka mampu untuk memiliki kekayaan sekiranya mereka mahu.Mereka tidak tenggelam dalam kemewahan hidup dan kenikmatan kebendaan.

Sebagai contohnya, kerajaan-kerajaan yang telah didirikan oleh para khulafa’ al-Rasyidin dan para sahabat Nabi s.a.w. Asas pemerintahan pada zaman pertama umat Islam adalah hidayah, dakwah ke jalan Allah dan berjuang menegakkan nilai-nilai kemanusiaan.

Mereka yakin dengan cara beginilah umat Islam akan mencapai kemuliaan. Al-Nadwi juga menerangkan mengenai dua bentuk yang sentiasa bersaing mencari pengaruh masing-masing iaitu dakyah kepada perhambaan kepada hawa nafsu dan dakwah kepada Allah.

Ali Shariati menyebutkan dua perkara penting dalam pembinaan tamadun iaitu

pertama ialah fenomena Migrasi atau hijrah sebagai faktor utama yang membawa kepada tumbuh dan berkembangnya tamadun manusia.

Kedua ialah peranan manusia atau al-Nas dalam menempa kemajuan.Kedua-dua teori kemajuan dan pembinaan tamadun ini dihasilkan bersumberkan ilham yang diperoleh dari al-Quran dan sejarah Islam.

Bagi Ali Shariati, hijrah bukan sahaja merujuk kepada perpindahan Nabi Muhammad s.a.w. dari Mekah ke Madinah untuk menyelamatkan diri daripada seksaan kaum Quraish tetapi mempunyai erti kata yang lebih luas dan mendalam. Daripada kajian beliau terhadap 27 peradaban, Ali Shariati merumuskan bahawa peradaban lahir disebabkan penghijrahan manusia dari tempat asal ke tempat baru.

Sebaliknya tidak terdapat sebarang peradaban yang lahir dan berkembang di kalangan masyarakat primitif yang tidak pernah berpindah dari satu tempat ke tempat yang lain. Faktor kedua ialah peranan manusia itu sendiri khususnya golongan intelektual yang bertanggungjawab menentukan nasib dan mengubah masa depan, kerana mereka diberi akal fikiran dan kudrat untuk berusaha.

Beliau mengaitkan faktor tersebut dengan ayat al-Quran yang bermaksud :

"Sesungguhnya Allah tidak akan mengubah nasib sesuatu kaum jika mereka tidak mahu mengubah nasibnya" (al-ra'd ayat 11)

Golongan intelektual turut terlibat dalam membina peradaban.Istilah yang digunakan oleh beliau ialah rausyanfikr.Golongan ini bukan sekadar ilmuan tetapi golongan yang merasa bertanggungjawab untuk memperbaiki masyarakatnya bagi menunaikan cita-cita mereka dan merumuskannya ke dalam bahasa yang dapat difahami setiap orang, menawarkan strategi dan alternatif penyelesaian masalah.

Kesimpulan

Ahli ABIM sejak penubuhannya mempunyai visi " membina dan meminpin Tamadun Khayra Ummah abad 21 dan Misi sebagai "Gerakan Islam yang Komprehensif Untuk Merealisasikan Cita-Cita Islamiah". Pendekatan yang komprehensif ini bermakna kita sejak dahulu lagi mengambil pendekatan hadhari dalam memimpin masa depan umat. Ini berbeza dengan pendekatan politik mahupun, ekonomi ataupun kerohanian semata-mata. Untuk itu, tidaklah sukar untuk kita bekerjasama dengan mana-mana pihak demi kepentingan masa depan umat Islam. Adalah diharapkan konsep Islam Hadhari ini memberi satu penyedaran dan pemugaran semula dari sudut pendedahan program pembangunan umat dan negara yang lebih menarik dan teratur. Konsep ini bukan membicarakan peradaban Islam sepertimana yang difahami oleh sebahagian majoriti umat Islam, tetapi lebih kepada orientasi amali dan praktikal untuk memenuhi keperluan umat Islam dalam konteks zaman moden ini.

Bagi keberkesanan pelaksanaan konsep ini, pihak kerajaan haruslah bersikap jujur, telus dan beramanah dan bukan semata-mata menjadikan ia sebagai alat politik. Di samping itu, ia harus memperbaiki kelemahan yang ada. Sekiranya tidak, konsep ini hanyalah satu slogan yang tidak bermaya dan menjadi bahan ejekan masyarakat semata-mata. Umat Islam di Malaysia perlu berfikir secara serius dan memberi yang terbaik serta tidak mengambil jalan mudah tentang kehidupan yang semakin mendesak ini. Umat Islam di negara ini seharusnya serius dan bercita-cita tinggi sesuai dengan ajaran Islam itu sendiri yang mahukan umatnya sentiasa merancang untuk masa depan.

Islam Hadhari perlu menjadi acuan kepada Wawasan 2020 atau strategi pembangunan induk, memayungi dan menentukan corak strategi-strategi pembangunan negara. Ia juga hendaklah didukung oleh semua kementerian, agensi dan swasta bagi menjayakannya. Ia juga harus memperbanyakkan penyelidikan (R&D), pemantapan pendidikan teras dan pembangunan insan.

Bagi menjayakan Islam Hadhari beberapa perkara berikut adalah dicadangkan sebagai program-program pengisian :

i. Memperkasakan institusi pendidikan yang bertaraf dunia bagi melahirkan sarjana muslim yang dikagumi dunia.

ii. Memartabatkan golongan ilmuan dan sarjana Muslim dan memberi dana penyelidikan yang banyak untuk pelbagai bidang keilmuan terutama sains.

iii. Menjadikan Kuala Lumpur sebagai pusat ilmu sepertimana Kaherah, Baghdad, Basrah dan Kufah yang dikenali sebagai pusat ilmu pada zaman silam. Kini London dan Paris menjadi pusat pengkaji ilmu dan penyelidikan. Setiap penyelidik walaupun dalam bidang pengajian Islam akan pergi ke sana untuk mencari bahan-bahan yang berkaitan.

iv. Membanyakkan penyelidikan sains dengan menghimpun saintis untuk manfaat umat Islam.

v. Membanyakkan seminar dan multaqa antarabangsa mengenai Ketamadunan dan Masa Depan dan bekerjasama dengan badan-badan penyelidikan antarabangsa.

Kita menerima konsep Islam Hadhari sebagai satu pendekatan untuk membangunkan umat Islam. Bagi kita, soal istilah dan kalimah adalah polemic yang mungkin akan terus berlanjutan tanpa kesudahan.Tetapi yang lebih penting ialah biar apapun jenama yang diberi keberkesanan mana-mana pendekatan akan bergantung kepada pengisian dan pelaksanaan.

Tidak guna kita terus berpolemik sekiranya kita tidak melaksanakan apa yang dihujahkan oleh mana-mana pihak. Gerakan pencerdasan umat seumpamanya ini sering dilakukan di sepanjang zaman- dengan segala kreativiti umat Islam zaman tersebut. Ksemua kreativiti ini adalah untuk menangkap imaginasi (to captune imagination) perjuangan umat agar sama-sama turut terpanggil dan tergerak untuk membangunkan umat. Tegasnya, bagi ABIM kita menerima mana-mana konsep dan pendekatan yang dapat memanfaatkan umat Islam. Soal nama, istilah dan kalimah atau orang yang mempeloporinya boleh dipolemikkan. Tetapi soal pengisian dan pelaksanaan tidak boleh dikompromikan.

Abdul Halim el-Muhammady menyebutkan : " Memandangkan banyak perkara-perkara prinsip yang terdapat dalam buku Islam Hadhari dan Hadharah Islamiyyah adalah sama; maka sepatutnya ada titik pertemuan yang boleh dijadikan antara parti pemerintah dengan parti pembangkang(PAS) dalam perkara yang mendatangkan manfaat kepada umat Islam di Malaysia."

Islam Hadhari Vs Hadharah Islamiyyah : Satu Penilaian dalam konteks Umat Islam di Malaysia (1)

oleh: Rumaizuddin

Mukadimah

Menurut perspektif Islam, manusia diciptakan oleh Allah dengan potensi-potensi semula jadi yang memang bertujuan membawa kepada kelahiran tamadun. Ini bermakna kelahiran tamadun hanya bermula apabila manusia berupaya mengembangkan potensinya dan seterusnya memainkan peranannya sebagai khalifah yang memakmurkan bumi ini.

Bagi sarjana Islam seperti Ibn Khaldun mendefinisikan tamadun ialah kemuncak pembangunan yang berkait dengan peningkatan kemewahan, keindahan suasana dan minat kepada pelbagai aspek individu yang boleh mempertingkatkan kualitinya. Ini termasuk keperluan kepada bahan-bahan makanan, pakaian, peralatan rumah tangga dan sebagainya. Bagi Sayyid Qutb tamadun Islam itu ialah segala bentuk kemajuan yang dihasilkan oleh sekumpulan masyarakat seperti sistem sosial pemerintahan, politik, ekonomi dan kebudayaan yang berteraskan syariat Allah serta bercirikan nilai-nilai moral Islam.

Muhammad Ramadan al-Buti dalam buku Manhaj al-Hadarah al-Insaniah fi al-Quran mendefinisikan tamadun sebagai tindakbalas antara manusia dengan alam dan kehidupan demi kebahagian dan kesenangan manusia. Oleh itu, menurutnya rukun tamadun yang asasi adalah tiga iaitu manusia, kehidupan manusia dan alam semesta. Yang dimaksudkan dengan manusia adalah kewujudan manusia melalui unsur akal, pemikiran dan kerohanian.

Di sinilah manusia perlu mengetahui hakikat kejadiannya yang dijadikan daripada tanah dan jalinan zuriatnya daripada air yang hina. Setiap manusia pasti akan menjadi tua dan akan mati. Hakikat kedua pula ialah manusia adalah makhluk yang dimuliakan oleh Allah atas seluruh makhluk yang lain. Kedua-dua unsur tersebut bercantum dalam diri manusia untuk memikul amanah Tuhan dalam memakmurkan bumi ini.

Al-Quran memberitahu sebab kemusnahan bangsa yang terdahulu adalah kerana mereka hilang pedoman untuk mengetahui hakikat dirinya dan mereka berpecah kepada dua kelompok iaitu kumpulan minoriti yang terdiri daripada kumpulan yang angkuh dan melampau. Kumpulan ini kebanyakannya terdiri daripada golongan pembesar (al-Mala') dan bangsawan. Kumpulan kedua adalah majoriti iaitu golongan yang hina dan lemah yang kebanyakannya terdiri daripada rakyat biasa.

Allah merakamkan bahawa kemusnahan kaum Firaun kerana kegilaan orang-orang yang angkuh sombong di kalangan mereka dengan sikap bermahajalela serta kerelaan orang-orang yang lemah di kalangan mereka untuk tunduk dan mengikut apa jua perintah yang mereka dikenakan.Al-Quran juga secara jelas membuktikan bahawa tanggungjawab manusia yang utama adalah memakmurkan bumi ini. Tanggungjawab ini dapat dibuktikan apabila manusia mengetahui hakikat bahawa hukum-hukum yang berkaitan dengan hak manusia lebih banyak daripada hak-hak Allah. Kebanyakan hukum syarak menyentuh tentang hubungan sesama manusia dan hak-hak sesama mereka seperti muamalat, perkahwinan, hak berjiran dan hak berbakti kepada ibubapa dan sebagainya. Hukum-hukum berkaitan persoalan tersebut lebih banyak daripada hukum-hukum berkaitan dengan hak-hak Allah seperti solat dan haji.

Di samping itu, hak-hak Allah dibina atas dasar toleransi sementara hak-hak manusia dibina atas dasar yang ketat. Hak Allah boleh ditangguh atau diberi kelonggaran seperti membuka puasa bagi orang bermusafir atau sakit. Tetapi hak manusia tidak boleh dilonggarkan umpamanya ia harus membayar hutang walaupun ia jatuh miskin ataupun sakit. Ini bererti bahawa mempersia-siakan sesuatu yang berkaitan dengan hak–hak Allah atau menghilangkannya dapat ditampung dan dihapuskan dengan bertaubat. Jika seseorang mati setelah melakukan taubat sedemikian, maka dia kembali kepada Allah dengan amalan yang bersih.

Ini berbeza apabila menghilangkan sesuatu yang berkaitan dengan hak manusia ia tidak dapat dihapuskan melalui taubat kecuali setelah kita meminta maaf daripadanya. Ia tidak dapat ditampung melalui taubat dalam apa segipun. Ia dapat ditampung dengan mengembalikan hak yang dihilangkan di samping bertaubat. Contohnya orang yang berhutang atau memfitnah orang lain. Dosa itu tidak akan terampun kecuali ia memohon maaf daripada mereka. Berdasarkan kepada kenyataan di atas, bahawa seseorang yang menghilangkan hak manusia, kemudian ia dengan tekun menjalani dan mempraktikkan hak Allah seperti solat, puasa dan haji maka perbuatan tersebut tidak memberi apa-apa makna dan dia mendustakan Allah.

Ini kerana jika jiwanya bersih, ia tidak mungkin membenarkan sedikitpun hak manusia dipersiakan olehnya. Jelas sekali bahawa tugas manusia adalah untuk mempratikkan kehidupannya secara terbaik sebagaimana yang digariskan dalam ajaran agama Islam.

A) Islam Hadhari

Oleh itu, dalam merealisasikan perkara tersebut Kerajaan Malaysia telah memperkenalkan pendekatan Islam Hadhari yang memberi penekanan kepada aspek pembangunan yang menjurus kepada pembinaan peradaban. Ia bukan sesuatu yang bersalahan dengan ajaran agama kerana sememangnya tugas manusia seperti yang digariskan dalam al-Quran adalah memakmurkan dunia dan membina tamadun yang cemerlang.

Ia merupakan peradaban yang dicanai dengan pegangan Islam dan memberi fokus kepada usaha mempertingkat mutu kehidupan melalui penguasaan ilmu, pembangunan insan, pembangunan kesihatan serta pembangunan fizikal. Sepuluh prinsip utama diperkenalkan bagi memperkasa umat Islam agar berupaya menghadapi cabaran semasa, pengerak dan pendorong kepada peningkatan daya saing umat dan asas dalam mencapai kekuatan dalam semua bidang kehidupan.

Abu Futuh Abu Mueim, seorang pemimpin Ikhwan al-Muslimun begitu kagum dengan pelaksanaan Islam Hadhari yang dilancarkan oleh Kerajaan Malaysia dan bertambah yakin bahawa Islam akan muncul sebagai tamadun dunia akan datang. Beliau mengulas bahawa Islam Hadhari yang ingin dilaksanakan itu sama seperti "Islam Syamil" yang dinyatakan dalam Ikhwan al-Muslimun yang meliputi kemanusiaan, ketamadunan dan keantarabangsaan. Beliau juga menolak masa depan Islam melalui pendekatan kesufian mahupun pendekatan politik semata-mata. Hal sedemikian disebabkan pelaksanaan Islam diperlukan dalam semua bidang iaitu pembentuk pemikiran individu yang jelas, kemantapan akidah, peningkatan akhlak yang disinari dengan ibadat, berinteraksi dengan manusia secara terbaik dan kerjasama yang erat dalam politik dan kemasyarakatan, melakukan kebajikan kepada golongan miskin, mengalakkan kerja-kerja sosial sama ada dalam bentuk individu mahupun persatuan, pertumbuhan ekonomi yang adil dan saksama, serta memberi gambaran kesyumulan ajaran Islam kepada masyarakat dunia. Menurutnya, inilah pemerintahan dan tamadun yang ingin didambakan oleh kita pada hari ini.

Semasa Perasmian Islam Hadhari Pengurusan Negara pada 30 Januari 2004 di Shah Alam, Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi menyebutkan Islam Hadhari itu adalah Islam yang berasaskan kepada pembangunan yang menjurus kepada pembinaan peradaban. Islam Hadhari juga adalah mengamalkan Islam sebagai satu pegangan yang memberikan fokus kepada mempertingkatkan mutu kehidupan sama ada dari segi ilmu, pembangunan fizikal dan insan, kesihatan, sistem ekonomi dan kewangan. Beliau menyebutkan Islam Hadhari berasaskan dua faktor terpenting iaitu ilmu dan pembangunan holistik.

Pertama, dalam bidang keilmuan, pihak pemerintah akan mengalakkan penyelidikan dan pembangunan, menjadi lebih kreatif untuk mencipta dan merekabentuk peralatan dan instrumen yang boleh membantu umat.

Keduanya, Islam Hadhari memberikan penekanan secara menyeluruh dan holistik. Pembangunan yang dimaksudkan di dalam konteks Islam Hadhari ialah yang menyentuh persoalan-persoalan pertanian, bio-teknologi, ICT dan lain-lain bidang yang menjadi kewajipan bersama yang dinamakan fardu kifayah.

Datuk Seri Mohd Najib Tun Razak dalam Perasmian Percambahan Islam hadhari Wilayah Persekutuan menyebutkan bahawa masyarakat Hadhari akan menggunakan segala kekayaan sumber alam dengan baik yang dipacu oleh ilmu, sains dan teknologi, serta akal budi untuk kesejahteraan umat. Masyarakat Hadhari bijak lagi cemerlang menguruskan negara, aset, rakyat, sumber, pentadbiran, pendidikan, ekonomi, pertahanan dan kemasyarakatan. Menurutnya lagi, tamadun ini adalah merupakan kayu ukur bagi menentukan tahap pencapaian dan kemajuan sesuatu bangsa. Ciri-ciri tamadun inilah yang dapat membezakan sebuah masyarakat itu maju ataupun mundur.

Beliau menganjurkan tujuh perkara yang mungkin dapat digunapakai untuk melaksanakan konsep Islam Hadhari ini.

Pertama : Setiap tugas dan usaha yang baik adalah Ibadah. Ini kerana semua tugas yang dibuat secara jujur, ikhlas dan amanah kerana Allah untuk kebaikan adalah satu ibadah.

Kedua : Sentiasa merancang untuk mencapai mutu kerja yang berkualiti pada setiap masa. Kualiti kerja dan perkhidmatan hendaklah bertaraf dunia dan berusaha mendapat pengiktirafan antarabangsa.

Ketiga : Meningkatkan dan memupuk budaya berinovatif dan kreatif, dalam pengertian memberi pengiktirafan dan penghormatan kepada perekacipta di semua bidang terutama di bidang Sains dan Teknologi.

Keempat : Berusaha mengekalkan politik yang stabil. Sistem politik yang kemas teratur, kukuh dan adil akan menjamin keamanan dan keharmonian rakyat. Tamadun yang dibina akan hancur apabila berlaku perpecahan dan persengketaan.

Kelima : Ekonomi yang kukuh dan berkembang. Kekuatan ekonomi turut menjadi asas dan tunggak kekuatan tamadun. Ekonomi kukuh, rakyat mewah serta selesa dan berbagai sektor yang lain dapat berkembang pesat.

Keenam : Sistem pendidikan bertaraf dunia. Perkembangan dan kemajuan sistem pendidikan adalah satu jaminan ke arah penerusan ilmu yang menjadi asas kepada kebangkitan sains, teknologi, kebudayaan, komunikasi, teknologi maklumat dan pembinaan masyarakat bermaklumat, intelek serta ilmuan.

Ketujuh : Membentuk akhlak mulia yang terpuji. Keseimbangan antara kemajuan fizikal dan spiritual yang merujuk kepada soal akhlak dan kemanusiaan amat penting agar nilai tamaddun yang dibina akan berpaksi kepada asas dan peraturan yang benar.

Kerajaan melaksanakan dasar ini sebagai satu pendekatan membina tamadun sehingga menjadi agenda rasmi kerajaan kerana beberapa faktor.

Pertama: Menyediakan rakyat yang memiliki kematangan berfikir berdasarkan fakta ilmiah lengkap dengan data dan logik dalam mengemukakan hujah tanpa bertindak secara terburu-buru dan emosional. Umat Islam perlu memahami dengan mendalam sebab-sebab mundur dan segera mencari penyelesaian menurut anjuran Al-Quran dan As-Sunnah.

Kedua: Meningkatkan martabat, kemuliaan serta penghormatan rakyat Malaysia di mata dunia dengan cara memiliki segala kekuatan terutamanya kekuatan ekonomi, politik, ilmu, sains dan teknologi serta kekuatan akhlak dan disiplin.

Ketiga: Menjadikan rakyat Malaysia terkenal sebagai bangsa pencipta dengan nilai inovatif dan kreativiti yang tinggi lagi berkualiti dan sekali gus bukan sebagai bangsa yang hanya tahu menjadi masyarakat pengguna semata-mata.

Keempat: Menjadikan Malaysia sebagai sebuah negara contoh terutama kepada negara Islam yang lain dengan ciri-ciri rakyat yang kuat bekerja, gigih, berfikir dan sentiasa berusaha menjadikan negara ini maju, berjaya, cemerlang, aman makmur serta diampuni Allah S.W.T.

Kelima : Memberi gambaran yang positif terhadap realiti umat Islam yang sebenar. Sebagai umat yang cintakan kedamaian, sederhana, dinamik, cinta ilmu, perpaduan dan kaya dengan amalan nilai-nilai murni. Masyarakat Islam Hadhari menolak konsep masyarakat Islam yang keras, tidak mengenal perbezaan pandangan, tidak mengakui kepelbagaian ijtihad, taksub dan tidak mahu mendengar pandangan dan aliran pemikiran lain.

Keenam: Memperjelaskan bahawa umat Islam di Malaysia bukan lagi terdiri dari golongan ‘Islam Ritual’ yang melihat Islam itu terlalu sempit hanya semata-mata hidup dalam masjid, sembahyang sunat, zikir, berjubah, berserban, berjanggut hingga tidak meletakkan hal kehidupan duniawi sebagai penting. Oleh itu, ia menyebabkan umat Islam jadi jumud dan pandangan orang lain pun kurang tertarik terhadap Islam.

Dalam mencapai merealisasikan pembinaan tamadun tersebut melalui pendekatan Islam Hadhari, umat Islam mesti mempunyai keinginan yang tinggi untuk berusaha mengembalikan semula kegemilangan tamadun Islam, membasmi perpecahan dan hendaklah saling mempercayai di antara pelbagai sektor umat meliputi ulamak, pemerintah dan rakyat dan membina jiwa serta fikiran yang mantap serta membendung apa sahaja yang menyebabkan kekeliruan jiwa dan fikiran umat Islam. Melalui aspek tersebut umat Islam dapat menebus maruah yang telah hilang daripada diri kita.